Από μικρό παιδί, θυμάμαι τον εαυτό μου, να με ρωτάει ο πατέρας μου:
“-Τι θα κάνεις στη ζωή σου; Εγώ ότι μπορούσα σας το πρόσφερα, ένα σπίτι σας έφτιαξα,
εσείς τι θα κάνετε, θα προκόψετε, θα παντρευτείτε;”.
Δεν ξέρω για τον αδερφό μου, αλλά εγώ μέσα στην ανεμελιά και στην αθωότητα της νιότης μου, άλλοτε του απαντούσα γενικά και αόριστα «θα δούμε μέχρι τότε».
Άλλες φορές ειρωνικά “κάτσε να μεγαλώσω αν ζω μέχρι τότε”, κι άλλοτε «κάνεις δεν χάθηκε, εσύ ότι ήταν να προσφέρεις το πρόσφερες, άσε μας εμάς..»
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά μπορείς να δώσεις και μια διαφορετική απάντηση,
ανάλογα με τι όνειρα πλάθει και ζωγραφίζει ο καθένας στο νου του αν θα βάλει χρώμα, αν θα βάλει σχέδιο, αν θα βάλει μυαλό, αν θα βάλει πρόγραμμα, μπορεί να πράξει διαφορετικά στη πορεία της ζωής του.
Αλλά και απο την άλλη πλευρά αν θα δείξει κατανόηση,αν θα έχει καλή διάθεση, αν θα έχει θέληση… απαντήσεις πολλές μπορούν να δοθούν, στη πράξη είναι το θεμα και το αποτέλεσμα θα δείξει αν η πράξη εκτελέστηκε τελικά σωστά.., ώστε να γίνει εφικτό αυτό που θέλει, και να γίνει αυτό το κάτι, το πραγματοποιήσιμο, που ελπίζει και ονειρεύεται ο καθένας απο μικρό παιδί.
Μα η ζωή πολλές φορές αλλού τη πας κι αυτή αλλού σε πάει, μπορεί να σου κάνει νερά, πεισμώνει, βγάζει εκτακτο δελτίο καιρού με ακραία φαινόμενα και σε ενημερώνει αρκει εσύ να μη το πάρεις χαμπάρι αργά, γιατί κάποιο κυμά μπορεί να σου έρθει κατάμουτρα σαν μια γερή δόση σφαλιάρας χαριστικά ή σαν ενα γερό σφιχταγγάλιασμα που θα σε πάει στο πάτο χωρίς έλεος.
Kαθως μεγάλωνα η απορία του πατέρα μου συνεχιζόταν αλλά εμένα δεν με πολυαπασχολούσε, ίσα ίσα τα νεύρα ήξερα να μου σπάει, όπως κι εγώ σαν τα περισσότερα παιδιά στο κόσμο το δικό μου, πλάσμένο με δικά μου χρώματα και συνεργα είχα ακόμη την σιγουριά,είχα ακόμη την ανεμελιά, είχα ακόμη τα νιάτα, είχα ακόμη το αύριο και ανέβαλλα κάθε τόσο να το σκέφτομαι.
Είχα την δική μου φαντασία ότι τα πράγματα θα φτιάξουν όπως ήλπιζα και ονειρευόμουν,
κι όσο είχα την ελπίδα κράταγα και το όνειρο,όσο είχα το αύριο συνέχιζα να αναβάλλω ακόμη και το σήμερα.
Δεν το ζούσα,δεν το πλησίαζα καν,ζούσα και προγραμμάτιζα το αύριο.
Δεν ήθελα καν να το αγγίζω αυτό το όμορφο και εφήμερο σήμερα.
Εβλεπα απο μακρια το γοητευτικο αύριο που μου κλεινε το ματι και εγω απαθης του γύρναγα τη πλάτη.
Ο πατέρας μου ακόμη και σήμερα που έχω περάσει τα πρώτα -αντα συνεχίζει την ίδια ερώτηση, που άλλοτε με εκνευρίζει και άλλοτε του απαντώ «ότι με φωτίσει ο Θεός».
Μα εγώ ξύπνησα μια μερα, όταν καταλαβα ότι πέρασαν τα χρόνια κι όσο κι αν νιώθω ακόμα παιδι, δυστυχως δεν είμαι, τουλάχιστον σωματικά.
οι σκέψεις μου φωτιά,τα λόγια καπνός,το όνειρο μου ήταν ροζ και πια μετατραπηκε σε γκρι
και το αύριο που τόσο λαχταρούσα μεταμορφώθηκε σε σήμερα και το σήμερα έρχεται κάθε φορά και με στοιχειώνει γιατί αργησα να καταλάβω, να ανακαλύψω ότι αυτό είναι το γοητευτικό αύριο που μου κλεινε το ματι και μου φώναζε κάθε τόσο ψυθιριστά «ζήσε τη ζωή σου, χαμογέλα, ασε τις αναβολές και τα σχέδια για το Θεό, η ζωή είναι εδώ και δεν έχει ούτε πρόγραμμα ούτε ωράριο παρα μόνο λάθη και σκαμπανέβασματα, παρα μόνο αποτυχίες και μαθήματα, παρα μόνο στραβοπατηματα και χαστούκια γερά.
θα απορήσεις και θα με ρωτήσεις κάποια στιγμή «κάτι καλό δεν έχει αυτή η ζωή;»
έχεις δίκιο, ξέχασα να σου πω ότι η ζωή έχει πολλες καλές φιλεναδες που λέγονται «στιγμές» είναι τόσες πολλές, τόσο γρήγορες που χάνονται απο τα μάτια σου αν δεν τις ζήσεις έντονα εκέινη τη στιγμή για αυτες αξίζει να ζεις,για κάθε πόνο και χαρα για καθε δάκρυ και ευτυχια, αυτες είναι που αξιζει να ζεις, όλα θα φύγουν όπως και εμείς, κι όσο ακόμα είμαστε εδώ πρέπει να υπερνικάμε το φόβο μας, τον χειρότερο εχθρό μας και να ζούμε το σήμερα,να κάνουμε πράγματα για μας κι όχι μόνο για τα παιδιά μας, αυτά όταν έρθει η ωρα θα κάνουν τα δικά τους, τα σπίτια και οι περιούσίες εδω θα μείνουν αλλά εγω όταν θα «φύγω»…
θέλω να ξέρω ότι το καλύτερο πράγμα που θα έχω κάνει στη ζωη μου πέρα απο το να έχω καθαρή τη συνειδηση μου και έχοντας δημιουργήσει όσο το δυνατόν ένα καλύτερο εαυτό,
θα ήθελα να τον έχω κάνει και ευτυχισμένο.
Να η απάντηση.. μη ξεχάσω την επόμενη φορά που θα με ρωτήσει ο πατέρας μου «τι θα κάνω στη ζωή μου» να απαντήσω «τον εαυτό μου ευτυχισμένο», ούτε παντρεμένο, ούτε καριερίστα, ούτε πολυεκατομυριουχό!
Μα ξέρω καλύτερα κι ας άργησα, ότι αυτή την απάντηση, περίμενα τελικά χρόνια να τη δώσω, στον εαυτό μου κι όχι σε κανέναν άλλον!
