«Η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης…» σύμφωνα με το κείμενο του Μίλαν Κούντερα.
Για σκεφτείτε το, η καθημερινότητα μας έχει βάλει σε ρομποτικούς ρυθμούς… από το πρωί που θα ξυπνήσουμε ως το βράδυ που θα ξαπλώσουμε… τρέχουμε να προλάβουμε, δεν στεκόμαστε ούτε μια στιγμή, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω… και τι καταλαβαίνουμε;
Στο τέλος της ημέρας θα διαμαρτυρηθούμε “Πότε πέρασε κιόλας…;”
Όταν διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μας, μας φαίνεται “αιώνας” κι όταν έχουμε περάσει μια όμορφη περίοδο αναρωτιόμαστε “Μα πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος”;
Γιατί όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Πως δημιουργείται αυτό το μπέρδεμα με την αίσθηση του χρόνου;
Ξέρετε γιατί συμβαίνει; Είναι που δεν προλαβαίνουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμή, το κάθε γεγονός να αλληλεπιδράσει με μας… Δεν κατανοούμε πλήρως τι έχουμε κάνει και βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω, στο κάθε τι επόμενο: Στην επόμενη ώρα, στην επόμενη μέρα, στην επόμενη δουλειά, στην επόμενη σχέση, στο επόμενο σπίτι…
Δεν παίρνουμε τον απαραίτητο χρόνο για τον εαυτό μας, για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, δεν προλαβαίνουμε να δεθούμε με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τρέχουμε από τη μία κατάσταση στην άλλη. Δεν κοιτάμε, δεν ακούμε, δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται…
Επόμενο είναι να αναρωτιόμαστε: Γιατί είμαστε μόνοι; Γιατί η ζωή μας μοιάζει κενή; Γιατί οι μέρες ενώ είναι γεμάτες από δραστηριότητες, σε εμάς μοιάζουν τόσο άδειες; Γιατί πλήττουμε;
Για δοκιμάστε την επόμενη φορά που θα νιώσετε αυτό το αίσθημα της κενότητας… να κάνετε κάτι μόνο για εσάς. Αφιερώστε μία ώρα από το χρόνο σας μόνο για τον εαυτό σας. Δοκιμάστε να πάρετε μία ταινία, να παραγγείλετε το αγαπημένο σας φαγητό, καθίστε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και απολαύστε την στιγμή (σας). Έστω κι αν είναι για λίγο…
Μετά αναλογιστείτε αυτήν την ώρα που πέρασε.
Είχε κάποιο νόημα για εσάς; Περάσατε καλά;
Αν ναι, τότε ξανακάντε το με την πρώτη ευκαιρία.
