Ο ερωτευμένος άντρας φαίνεται στο μάτι όπως και τα φρέσκα ψάρια
Μήπως έχασε το τηλέφωνό μου; Μήπως είναι πνιγμένος στη δουλειά; Μήπως τον φοβίζει η έντονη προσωπικότητά μου; Μήπως ένας μεγάλος σκύλος έφαγε το κινητό του; Και η πιο απίθανη δικαιολογία μπορεί να βρεθεί για να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις την απόρριψη. Αλλά μήπως απλώς δεν σε θέλει; Και μήπως αξίζεις κάποιον που να σε θέλει πραγματικά;
Καθισμένες στον καναπέ του πόνου και έχοντας τριγύρω όλα τα είδη πρώτης ανάγκης και τα απαραίτητα σύνεργα -λευκό κρασί, τσιγάρα, οικογενειακή συσκευασία Haagen Dazs, κουτάλια της σούπας, χαρτομάντιλα και 6 ΙΟΝ Αμυγδάλου- κοιτάζουμε με συμπόνια την απαρηγόρητη της παρέας, καθώς αφηγείται το άδοξο τέλος άλλης μίας πολλά υποσχόμενης γνωριμίας. Και ξαφνικά, εν μέσω κλαυθμών, οδυρμών, υπερανάλυσης, αλκοόλ και 50.000 θερμίδων, πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία η ατάκα-κλειδί διά στόματος της παθούσας: “Έχω την αίσθηση πως φαινόταν το πράγμα. Δεν καιγόταν για μένα”. Άπειρες εργατοώρες είχαν καταναλωθεί αναλύοντας μέχρι και το τελευταίο κόμμα της κάθε του φράσης, κατασκευάζοντας αναρίθμητα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και καταστρώνοντας ασύλληπτα δολοπλόκα σχέδια και ξαφνικά η απάντηση στα χιλιάδες αναπάντητα “γιατί” ήταν τόσο εκνευριστικά απλή; Κι αν ναι, γιατί ήρθε τόσο καθυστερημένα;
Ο φόβος της απόρριψης
H απάντηση πολλές φορές είναι πολύ πιο απλή από ό,τι μπορούμε -ή θέλουμε- ναφανταστούμε και βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να αποφασίσουμε να τα ανοίξουμε. Η γυναικεία φύση υπήρξε πάντοτε υπεραναλυτική και σαφώςανασφαλής. Ίσως είναι θέμα γονιδίων, ή θέμα αρχών και ανατροφής, ίσως πάλι απλά μας έκανε ο Θεός έτσι για να βασανιζόμαστε, ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο τρόπος σκέψης μας απέχει έτη φωτός από τον τρόπο σκέψης ενός μέσου αρσενικού. Για μια γυναίκα όλα -μα όλα- τα πράγματα επιδέχονται και μιαδεύτερη ερμηνεία, έχουν ένα κρυμμένο μήνυμα, μια πιο πολύπλοκη εξήγηση.
Επίσης, όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες -άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο- μας διακατέχει μια έμφυτη ανασφάλεια. Κάθε φορά που γνωρίζουμε κάποιον, εντελώς ασυναίσθητα, αρχίζουμε να “επενδύουμε” σε μια μελλοντική σχέση και σε μια απόλυτη ψυχική κάλυψη. Έχοντας ανάγκη από μια τονωτική ένεσηστην αυτοεκτίμησή μας, θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε νέο φλερτ είναι ικανό να μας ανεβάσει, να μας εξυψώσει. Το να παραδεχτούμε ότι κάποιος μας απορρίπτει, στο μυαλό μας, είναι σαν να παραδεχόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά καλές ούτε γι’ αυτόν ούτε για κανέναν άλλο. Και με το να συνεχίζουμε να τον παίρνουμε τηλέφωνο και να διεκδικούμε μια θέση στη ζωή του, ζούμε μετην ψευδαίσθηση πως η σχέση δεν έχει τελειώσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε αρχίσει ποτέ. Τι απέγινε το παλιό καλό “δεν με θέλει μία, δεν τον θέλω δέκα”; Αν μάθουμε να εκτιμάμε εμείς πρώτες τον εαυτό μας, δεν θα χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να το κάνει για μας. Οι ψυχολόγοι το λένε αυτοπροσδιορισμό. Ετεροπροσδιοριζόμαστε, έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του άλλου, όταν δεν εκτιμούμε αρκετά τον εαυτό μας.
Οι άντρες, από την άλλη πλευρά, δεν είναι περίπλοκοι, όσο κι αν τους αρέσει να μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο. Δεν σκέφτονται κάθε πιθανή προοπτική πριν ενεργήσουν, δεν περιμένουν από εσένα να καλύψεις τις ανασφάλειές τους (έχουν τη μαμά τους γι’ αυτή τη δουλειά), δεν κουράζουν το μυαλό τους με λεπτομέρειες, δεν αφηγούνται λεπτό προς λεπτό το χθεσινοβραδινό ραντεβού στον κολλητό τους.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφορετικής οπτικής ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες είναι η περίφημη σκηνή της δημοφιλούς σειράς Friends, όταν ο Ρος και η Ρέιτσελ αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί. Την επόμενη μέρα η Ρέιτσελ εκστασιασμένη αφηγείται στιγμή προς στιγμή στη Μόνικα και τη Φοίβη, που κρέμονται από τα χείλη της, το πώς την πλησίασε, πώς της χάιδεψε τα μαλλιά, πώς της ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο και πώς τελικά τη φίλησε, ενώ την ίδια στιγμή στο απέναντι διαμέρισμα οι άντρες της παρέας, τρώγοντας πίτσα, συνοψίζουν στα εξής: “Τη φίλησες;” “Ναι”. “Γλώσσα;” “Ναι”. “Ωραία, ας δούμε τον αγώνα τώρα”.
