Στην εποχή του κορωνοϊού γυναίκες είναι παρούσες στην πρώτη γραμμή της μάχης στα νοσοκομεία, στα supermarket, στην καθαριότητα. Τις χαιρετίζουμε με σεβασμό για την προσφορά τους στην ανθρωπότητα.
Στην εποχή του κορωνοϊού έχουν επίσης μία διαφορετική «παρουσία», με την αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, μια «πανδημία παλιά, της βίας κατά των γυναικών και μέσα σ’ αυτήν την πανδημία του κορονοϊού».
Με τραγικό τρόπο έρχεται, δυστυχώς, η επαναβεβαίωση της πανδημίας των γυναικοκτονιών με την χθεσινή γυναικοκτονία στην Μάνη. Η πατριαρχία σκοτώνει γιατί είναι γυναίκες και θα πρέπει να υποτάσσονται στην βούληση του άνδρα που θεωρεί τις γυναίκες ιδιοκτησία του.
Στην Ελλάδα, η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε εν μέσω πανδημίας κατά 20% και κατά περίπου 30% σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες. Ποσοστά που αποτυπώνουν το τεράστιο πρόβλημα που επικρατεί στη χώρα μας και στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της «Διανέοσις», το 40% των Ελληνίδων έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, ενώ στο 63% των περιπτώσεων η παρενόχληση έχει λάβει χώρα αποκλειστικά ή/και στον χώρο εργασίας τους. Στις 21 Ιουνίου 2019 ψηφίστηκε η πρώτη Διεθνής Σύμβαση Κατά της Βίας και Παρενόχλησης στην Εργασία, ενός φαινομένου που πλήττει – κατά κύριο λόγο – γυναίκες και νεαρά κορίτσια. Η κυβέρνηση οφείλει να κυρώσει την σύμβαση άμεσα.
Η βία κατά των γυναικών αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχει άμεσες έως και μακροχρόνιες επιπτώσεις, σωματικές, σεξουαλικές, νοητικές και ψυχικές, και συχνά καταλήγει σε γυναικοκτονία. Οι αρνητικές επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο τις γυναίκες, αλλά και τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους κατά κύριο λόγο, την κοινότητα και την χώρα γενικά, ενώ τις περισσότερες φορές οι δράστες, παραμένουν ατιμώρητοι.
Η βία κατά των γυναικών είναι βαθιά ριζωμένη στην ανισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών και διαιωνίζεται από μια κουλτούρα ανοχής και άρνησης. Οι πολλές, μάλιστα, μορφές που έχει δυσχεραίνουν εντονότερα τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, καθιστώντας απαραίτητη την παροχή αυξημένης προστασίας και βοήθειας ως προς αυτήν, ιδίως την ώρα που σημειώνεται αύξηση της πιο αποτρόπαιης εκδοχής της: των γυναικοκτονιών.
Με τα σημάδια που άφησε η πρώτη καραντίνα τόσο στα κορμιά και τις ψυχές των θυμάτων, όσο και στη μνήμη μας, η δεύτερη καραντίνα που βιώνουμε καθιστά απαραίτητη την αντίδραση όλων μας μπροστά σε ανάλογα φαινόμενα. Η γυναίκα-θύμα-επιβιώσασα χρειάζεται υποστήριξη για να «σπάσει τη σιωπή» της, σπάζοντας με αυτόν τον τρόπο την εσωτερική αποδοχή της κακοποίησής της που της γεννήθηκε από τη διαρκή υποτίμηση του εαυτού της. Από την άλλη πλευρά, η κοινωνία οφείλει «να σπάει τη σιωπή της» και να καταγγέλλει ανάλογα περιστατικά, για να μην «σοκάρεται» όταν γίνονται τίτλοι ειδήσεων στον Τύπο. Η σιωπή όλων μας θα πρέπει να μας σοκάρει…
Εξάλλου με τη σιωπή μας γινόμαστε όλοι/όλες συνένοχοι/ες στο «έγκλημα», αλλά και συμμέτοχοι/ες στη διαμόρφωση μελλοντικών πολιτών που θα επαναλάβουν κακοποιητικές συμπεριφορές είτε θύτη είτε θύματος. Αναφερόμαστε στα παιδιά που γίνονται είτε μάρτυρες είτε θύματα ενδοοικογενειακής βίας, τα οποία μεγαλώνουν με εικόνες βίας και μίσους, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις διοχετεύουν μελλοντικά στην κοινωνία.
Από την θέση ότι η βία κατά των γυναικών αποτελεί οικογενειακή υπόθεση και «τα εν οίκω μη εν δήμω», προχωρήσαμε χιλιόμετρα, κάνοντας την βία κατά των γυναικών πολιτικό ζήτημα με τους αγώνες του γυναικείου κινήματος, φτάνοντας στο σύνθημα «σπάστε την σιωπή».
Για να μπει ΤΕΛΟΣ στην βία κατά των γυναικών, έχουμε χιλιόμετρα να προχωρήσουμε ακόμα. Χρειάζεται η ενεργοποίηση όλων μας και χρειάζεται να χτιστεί η κουλτούρα της ΚΑΜΙΑΣ ΑΝΟΧΗΣ. Χρειάζονται πολιτικές που θα στηρίζουν τις γυναίκες που ζουν αυτόν τον εφιάλτη κάθε μέρα μέσα στο σπίτι τους, που υποτίθεται είναι ο τόπος της ασφάλειάς τους και της ασφάλειας των παιδιών τους.
Αυτές τις ημέρες (παγκόσμια μέρα για τα δικαιώματα του παιδιού, παγκόσμια μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών) επέλεξε το Υπουργείο Δικαιοσύνης να δημοσιοποιήσει κείμενο- σχέδιο νόμου για αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο, που αφορούν την γονική μέριμνα και επιμέλεια των τέκνων, χωρίς την συμμετοχή της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, χωρίς διάλογο με τις γυναικείες οργανώσεις. Η λογική που διαπερνά το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης στο όνομα του εκσυγχρονισμού του οικογενειακού δικαίου θα αυξήσει και θα οξύνει τις συγκρούσεις και την βία ανάμεσα στα διαζευγμένα ζευγάρια που δεν μπορούν με ειρηνικό τρόπο να λύσουν τις διαφορές τους και θα καταστήσει τα παιδιά εξιλαστήρια θύματα.
Η φετινή 25η Νοεμβρίου δεν μπορεί να αποτελέσει μια απλή ημέρα μνήμης και επετειακών αφιερωμάτων. Ας γίνει μέρα πραγματικής προσφοράς περισσότερης βοήθειας στις γυναίκες που βιώνουν κάθε μορφή βίας. Εκείνες εκτός από τη σκέψη μας ζητούν ουσιαστική βοήθεια, με την κοινωνία να μιλά και να αντιδρά μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα και την Πολιτεία να τις βοηθά ουσιαστικά προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους.
Τότε μόνο πραγματικά «καμία γυναίκα δεν θα είναι μόνη»…
Για τον λόγο αυτό:
ΖΗΤΑΜΕ
- Να αποσυρθεί το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης περί γονικής μέριμνας και επιμέλειας. Να γίνει διάλογος με τις γυναικείες οργανώσεις.
- Η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των φύλων να αναλάβει την ευθύνη της.
Η κυβέρνηση να προωθήσει:
- Άμεσα στην κύρωση της Σύμβασης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για τη βία και την παρενόχληση, 2019 (αριθ. 190)
- Την στελέχωση των αστυνομικών τμημάτων με ψυχολόγους και αστυνομικούς, που η αποκλειστική τους αρμοδιότητα, να είναι η αστυνομική προανάκριση σε αδικήματα που σχετίζονται με την ενδοοικογενειακή βία και ο Εισαγγελέας να ενημερώνεται άμεσα.
- την ένταξη των θεμάτων ισότητας των φύλων στην εκπαίδευση, στον προφορικό και έντυπο λόγο, στην καθημερινότητα.
- πολιτικές και προγράμματα ευαισθητοποίησης για την έμφυλη ισότητα και δικαιοσύνη, που να συμπεριλαμβάνουν μικρά αγόρια, εφήβους και ενήλικες άντρες.
25η Νοέμβρη 2020 ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ – ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ
