Όταν η κόρη μας Έβερ ήταν λιγότερο από ενός μηνών, χρειάστηκε να νοσηλευτεί.
Κάθε βράδυ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου περικυκλωμένη από σωλήνες και καλώδια. Καθόταν εκεί ακίνητη. Ένα βράδυ περίμενα τη νοσοκόμα να φύγει. Ο άντρας μου παρακολουθούσε. Ανέβηκα σιγά σιγά στην κούνια προσέχοντας να μην τραβήξω τα καλώδια ή τραβήξω κατά λάθος κάποιο σωληνάκι. Λύγισα τα πόδια μου όσο περισσότερο μπορούσα και κουλουριάστηκα γύρω της. Ένιωθα την ανάσα της στο πρόσωπό μου.
Εκείνο το βράδυ, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυά μου.
Το επόμενο πρωί, ήρθαν οι νοσοκόμες. Ξαφνιάστηκαν. Χαμογέλασαν. Μου επέτρεψαν να κοιμάμαι κάθε βράδυ με την Έβερ και να μπαίνω στην κούνια της μέσα στη μέρα, μέχρι που την αποσυνδέσανε πια απ΄τα καλώδια και τους σωλήνες, και την πήραμε επιτέλους σπίτι.
Το ότι ξάπλωνα δίπλα της ήταν το πιο θεραπευτικό και ανακουφιστικό πράγμα που έκανα σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο νοσοκομείο. Και το ότι με άφησαν να το κάνω, ήταν το πιο ανθρώπινο πράγμα που έκανε το προσωπικό για μένα. Και τους ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου. Πιστεύουμε όλοι ότι γιατρεύτηκε πιο βαθιά, πιο γρήγορα, πιο γλυκά, επειδή ήμουν δίπλα της.
Έκτοτε, κοιμόμαστε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο οικογενειακό κρεβάτι.
Είναι ίσως η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει ποτέ. Ο άντρας μου είναι ένας άνθρωπος που ήσυχα και εύκολα θα κάνει ό,τι είναι σωστό για την οικογένειά του χωρίς να νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν.
Για μένα τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα. Μου αρέσει να είμαι κοντά σε ανθρώπους, να μοιράζομαι πράγματα, όχι μόνο να είμαι φιλική. Έτσι, όταν γνωρίζω κάποιον στρέφω τη συζήτηση σε ουσιαστικά πράγματα, όπως το πως ζούμε, τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε. Τα φρύδια ανασηκώνονται και τα πόδια κουνιούνται αμήχανα στο άκουσμα της οικογενειακής μας συγκοίμησης, και αυτό μου πέφτει μερικές φορές κάπως βαρύ.
Με ενοχλεί να με κριτικάρουν, δεν θα πω ψέμματα.
Αλλά όχι τόσο ώστε να σταματήσω να κοιμάμαι με τα παιδιά μου.
Κάνουμε αυτό που είδαμε (όχι μόνο στην περίπτωση που σας διηγήθηκα αλλά και σε πολλές άλλες τους επόμενους μήνες) ότι σε μας δούλεψε. Κοιμόμαστε πάντα μαζί. Πάντα με ασφάλεια. Όχι μαξιλάρια, όχι μεγάλες, χνουδωτές κουβέρτες, όχι μεθύσι πριν τον ύπνο. Αν έχουμε προβλήματα στον ύπνο, δεν κοιμόμαστε με τα παιδιά.
Καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν, η συγκοίμηση γίνεται κάτι παραπάνω από μια πρωταρχική, προστατευτική εγγύτητα. Γίνεται κάτι ιερό, γίνεται το μέρος που, ακόμα κι αν η μέρα ήταν δύσκολη, με κλάματα και απογοητεύσεις απ’το σχολείο, μαζεύεται η οικογένεια και δένεται με ένα μοναδικό τρόπο με μια ανεπανάληπτη αναζωογόνηση.
Όταν η Έβερ βλέπει εφιάλτη, ξυπνάει και ανασηκώνεται, αναπνέοντας βαριά. Ακουμπάει το χέρι της πάνω μου, και ρωτάει, «μαμά;», της απαντάω «ναι γλυκιά μου», και αυτό φτάνει για να αποκοιμηθεί ήρεμη.
Πολλοί μου λένε, «έτσι δεν θα γίνουν ποτέ αυτόνομα», «δεν θα μπορούν να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν μόνα τους» και άλλα πολλά.
Εμείς, όμως, βλέπουμε κάτι άλλο.
Όσο πιο πολύ τους χαλαρώνουμε εγώ και ο άντρας μου, τόσο πιο ικανά είναι να αυτο-χαλαρώσουν. Νιώθουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη ότι πάντα κάποιος θα είναι εκεί. Όλα τα παιδιά μου είναι πια αρκετά ανεξάρτητα. Μένουν εύκολα σε φίλους εκτός σπιτιού, μπορούν να παίξουν μόνα τους, αλλά και να κοιμηθούν μόνα τους αν χρειαστεί.
Όσο για το άλλο θέμα που ανησυχεί τον κόσμο, πρέπει να σας πω, ότι με τον άντρα μου έχουμε μια -χμ- φυσιολογική σεξουαλική ζωή από τότε μέχρι και σήμερα. Δεν είναι δύσκολο να βρεις τρόπο να κρατήσεις ζωντανή τη σωματική επαφή με τον άνθρωπό σου – εκτός αν ζεις σε ένα μικρό στούντιο με έναν ενιαίο χώρο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μας, τόσο πιο… «ελαστικό» γίνεται το κρεβάτι μας. Υπάρχουν νύχτες που πάμε για ύπνο με τα δυο μικρότερα κι η έφηβη κόρη μας έρχεται στο κρεβάτι και πιάνουμε την κουβέντα. Αυτές οι «μισοκοιμισμένες συζητήσεις» πάνω στο κρεβάτι είναι αυτές που αποκαλύπτουν τα πιο ευάλωτα σημεία των παιδιών, αυτά που το φως τη ημέρας τα αποτρέπει κάποιες φορές να τα μοιραστούν.
Η συγκοίμηση είναι κάτι πέρα για πέρα ανθρώπινο και περιλαμβάνει τα πάντα: ανοιχτά στοματάκια και ροχαλητά, ζεστασιά, αγκαλιές και ζουζουνίσματα, χάδια, ανάσες και κλεφτές ματιές. Παρόλο που το μυαλό και η καρδιά μας «σκοτεινιάζουν» όσο βαθαίνει η νύχτα, το να κοιμάται πλάι μας κάποιος που μας αγαπάει είναι η ασπίδα μας σε έναν κόσμο που ο καθένας από μας πρέπει να βρει τη θέση του. Εκεί βρίσκουμε γαλήνη, ανακούφιση, και καταφύγιο ο ένας στον άλλο.
