Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: οι γυναίκες και οι άνδρες είναι βιολογικά διαφορετικοί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες είναι βιολογικά κατώτερες.
Οι γυναίκες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι το σώμα τους είναι ανεπαρκές για διάφορους βιολογικούς λόγους, συμπεριλαμβανομένων των ορμονών, της μορφολογίας του σώματος, της δομής του και του μεγέθους του.
Αυτή η πεποίθηση -ότι το σώμα μιας γυναίκας δεν μπορεί να υποστηρίξει αναβαθμισμένες ασκήσεις- είναι εξαιρετικά διαδεδομένη και κρατά πίσω τις γυναίκες δρομείς.
Αυτά τα αρνητικά μηνυμάτα σχετικά με το σώμα μιας γυναίκας δρομέα μπορεί να είναι καταστροφικός για την απόδοσή της. Υπονοεί ότι υπάρχει κάτι «λάθος» με το σώμα της και ότι υπάρχει ο μόνιμος κίνδυνος πόνου και τραυματισμού.
Αυτή η λάθος αντίληψη πρέπει να διορθωθεί και εδώ ακολουθούν τρεις μύθοι που οι γυναίκες δρομείς ακούνε πολύ συχνά για το σώμα και πρέπει να διαψευστούν.
Μύθος #1
Το πλάτος του ισχίου προκαλεί πόνο στο γόνατο
Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες τείνουν να έχουν μια μεγαλύτερα ισχύα από τους άνδρες. Αλλά αν εξετάσουμε προσεκτικά τις διαρθρωτικές διαφορές στην ανατομία των οστών, αποδεικνύεται ότι οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες.
Η μακροχρόνια πεποίθηση είναι ότι οι μεγάλοι γοφοί οδηγούν σε μεγαλύτερη γωνία της λεκάνης σε σχέση με το γόνατο. Λέγεται ότι αυτή η μεγαλύτερη γωνία μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερους πόνους στο γόνατο στις γυναίκες δρομείς.
Αυτή η πεποίθηση είναι λανθασμένη με δύο τρόπους. Πρώτον, οι γωνίες αυτές έχουν αποδειχθεί παρόμοιες ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες παρόμοιων κιλών. Δεύτερον, η έρευνα κατέδειξε με σαφήνεια ότι οι γωνίες αυτές δεν δημιουργούν κανένα κίνδυνο για τραυματισμό στους δρομείς.
Αν μια γυναίκα πονάει στα γόνατα εξαιτίας των προπονήσεών της, αυτό δεν οφείλεται ούτε στο φύλο της, ούτε πολύ περισσότερο στους γοφούς της.
Μύθος #2
Οι γυναίκες έχουν μεγάλους τετρακέφαλους και αυτό τους προκαλεί πόνους στα γόνατα
Άλλος ένας μύθος θέλει τις γυναίκες να έχουν «από τη φύση τους» μεγάλους και πλαδαρούς τετρακέφαλους που είναι δύσκολο να σφίξουν, κάτι που μέσα από την προπόνηση οδηγεί τελικά σε πόνους στο γόνατο.
Πρόκειται για μια φήμη που αποτελεί προέκταση του πρώτου μύθου καθώς βασίζεται στην πεποίθηση πως τα πλατιά ισχία οδηγούν αυτόματα στην αδυναμία να γυμναστεί όπως πρέπει ο τετρακέφαλος. Φυσικά, η διάψευση του πρώτου μύθου οδηγεί και στην ταυτόχρονη διάψευση του δεύτερου σαν ντόμινο.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι, αποφεύγοντας τη γυμναστική των τετρακέφαλων μυών σας, διαιωνίζετε τις δυσκολίες σας με το τρέξιμο. Συνεπώς, μια γυναίκα (αλλά και ένας άνδρας…) πρέπει να γυμνάζει τους τετρακέφαλους αν δεν θέλει να έχει θέματα στο γόνατο.
Μύθος #3
Μια γυναίκα που έχει γεννήσει έχει ασταθείς αρθρώσεις
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δυνατότητα της γέννας είναι μια σημαντική φυσική και βιολογική διαφορά των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες. Αυτό που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι ο μύθος ότι η εγκυμοσύνη θέτει τις γυναίκες δρομείς σε κίνδυνο λόγω των ορμονικών και βιολογικών αλλαγών στο σώμα τους.
Το δώρο της γέννας και της φροντίδας ενός μωρού δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα δρομέας είναι καταδικασμένη σε πόνο και τραυματισμούς. Αντίθετα, μια μελέτη διαπίστωσε ότι, μεταξύ των ανταγωνιστικών γυναικών δρομέων, υπάρχουν ελάχιστες επίπτωσεις λόγω της γέννας.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η Μαλίντι Ελμόρ που έκανε χρόνο 2:32 στο ντεμπούτο της στον Μαραθώνιο του και τερμάτισε έβδομη, μόλις επτά μήνες μετά τον τοκετό.
Η εγκυμοσύνη και ο θηλασμός προκαλούν την απελευθέρωση μιας ορμόνης που ονομάζεται χαλαγίνη και αυτό είναι μια κανονική, ακίνδυνη διαδικασία. Η ορμόνη αυτή είναι υπεύθυνη για τις αλλαγές στη διάθεση και την αυτοπεποίηση μιας γυναίκας και κατ’ επέκταση επιβλαβής για την αντίληψή της αναφορικά με τον εαυτό της και την φυσική κατάστασή της.
Όμως αυτές οι ορμονικές αλλαγές δεν συνεπάγονται με διακοπή του τρεξίματος για τις γυναίκες, αυτό είναι ανόητο. Όπως και με τους δύο πρώτους μύθους παραπάνω, η ιδέα ότι η γέννα προκαλεί ευθραυστότητα μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα σε έλλειψη αυτοπεποίθησης. Καλό είναι να διαψεύδονται γιατί είναι πλήρως αβάσιμοι.
