Τα πιο φωτεινά χαμόγελα τα κουβαλούν συνήθως τα πιο τσακισμένα πρόσωπα. Στα μάτια τους με ένα φευγαλέο κοίταγμα θα διαβάσεις θλίψη μα αν κεντρίσεις πιο βαθιά, θα δεις μια σπίθα και λάμψη, δίψα για ζωή, δύναμη κι αντοχή.
Να πιάσεις πάτο, να φτάσεις εκεί που δεν πάει πιο χαμηλά, τότε που η διαδρομή είναι πια μονόδρομος κι οδηγεί μόνο προς τα πάνω. Γιατί πρέπει και να απελπιστείς, να γκρεμίσεις ελπίδες και προσδοκίες και έπειτα να σπάσεις τον καθρέφτη σε κομμάτια, ώστε να αντικρίσεις για πρώτη φορά το αληθινό σου είδωλο. Ραγίσματα στο τζάμι και θρύψαλα στο πάτωμα γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις να χτίσεις νέες ελπίδες, δυνατότερες, να ανοίξουν τα σπασίματα χαραμάδες και μέσα σου να γεμίζεις φως. Να ονειρευτείς ξανά, χωρίς φόβο και περιορισμούς αυτή τη φορά, χωρίς αμφιβολίες. Μη σε τρομάζει ο βυθός, ούτε αυτός που πέφτει, θα βρει τον τρόπο να ανέβει με νύχια και με δόντια, με πάθος και συναίσθημα.
Υπάρχει και εκείνος που μένει στάσιμος κάπου στη μέση, που δεν έχει κανένα περιθώριο εξέλιξης, που τον νίκησε η αδράνεια και τον κατάπιε η συνήθεια. Έγινε σκιά του παρόντος και φάντασμα του μέλλοντός του. Δεν είσαι εκείνος. Και να σου πω ένα μυστικό; Όλοι μας πέφτουμε στο κενό, το υψόμετρο αλλάζει.
Όσο πέφτεις θα πονάς και όσο σηκώνεσαι θα καίγεσαι και θα τσουρουφλίζονται τα άκρα σου και η φωνή σου βραχνάς και κραυγές στο χάος. Αλλά καλέ μου, αν δε βάλεις φωτιά μέσα σου και αν δεν καείς, πώς θα σκορπίσεις φως;
Μόνο τότε θα γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν θα τον έχεις πια χάσει, θα τον χτίσεις απ’ την αρχή με ελπίδα κι όχι παράπονο, με κουράγιο κι όχι απόγνωση. Μόνο όταν τα χάσεις όλα, θα μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που πραγματικά θες.
Carpe diem έλεγαν οι Λατίνοι. Άλλαξε σιγά-σιγά τη ζωή σου προς το καλύτερο. Πες σήμερα όλα τα ωραία που θες. Πες τώρα “σ’ αγαπώ”, “σ’ ευχαριστώ”, “σε χρειάζομαι”, “μου είσαι πολύτιμη/ πολύτιμος”.
Μην αφήνεις για αύριο την όμορφη λέξη που θες να πεις στους ανθρώπους που νοιάζεσαι. Μην την αναβάλεις. Διότι σίγουρα την έχεις μέσα σου κι εσύ. Δεν είσαι κακός άνθρωπος. Μα αναβάλεις, το αφήνεις για αργότερα ή ακόμα χειρότερα το θεωρείς δεδομένο και δε το εξωτερικεύεις.
Όσο κλείνεις και σφραγίζεις το μπουκάλι των συναισθημάτων, κακό τους κάνεις. Ζούμε για να αγαπάμε. Και ίσα-ίσα που προλαβαίνουμε σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι άτρωτος όποιος ασφαλίζει με πάσης φύσεως κλειδαριές την καρδιά του. Φοβάται.
Μα δεν ξέρεις πόσο θα ζήσεις, αν θα προλάβεις μεθαύριο να πεις μια συγγνώμη. Κι εσύ που χρόνια έχτιζες τον τοίχο, πές μου, είδες ποτέ σου τον ήλιο; Όχι, δεν είσαι κακός άνθρωπος. Πίσω απ’ την κρούστα της σκληροκαρδίας σου, κρύβεται ένα πλάσμα ευαίσθητο. Άσε το να βγει, να ομορφύνει την πλάση όλη.
Να αγαπάτε, να πιστεύετε στα όνειρά σας και να μην αφήνετε κανέναν να σας υποδεικνύει πως θα ζήσετε. Η ζωή είναι μικρή για να μην είναι μαγική!
Επιμέλεια: Μαίρη Κατάρτη
