Οι κοινωνικές επιστήμες έχουν ασχοληθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια με τον γυναικείο οργασμό. Τα ζητήματα που διερευνώνται συχνότερα είναι «τι είναι ο γυναικείος οργασμός;», «πως θα φτάσεις σ’ αυτόν», «πως θα καταλάβω αν προσποιείται οργασμό;» κ.α. Η ερώτηση που τίθεται σπανιότερα είναι «Γιατί οι γυναίκες έχουν οργασμό;»
Ο οργασμός σαν εξελικτική προσαρμογή
Πριν μπούμε στο βάθος του ζητήματος μια σύντομη αναφορά στην εξελικτική βιολογία είναι απαραίτητη.
Κάποια βιολογικά χαρακτηριστικά μπορούν να προέρχονται από προσαρμογή (προσαρμοστικές θεωρίες), εννοώντας ότι εμφανίστηκαν σαν αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής με σκοπό να εξασφαλίσουν περισσότερους απόγονους για το υποκείμενο. Για παράδειγμα οι πολικές αρκούδες έχουν παχιές γούνες προκειμένου να επιβιώνουν στον Αρκτικό κύκλο.
Αντίθετα, άλλα βιολογικά χαρακτηριστικά μπορούν να μην προέρχονται από προσαρμογή (μη προσαρμοστικές θεωρίες), εννοώντας ότι δεν παίζουν ρόλο στην επιβίωση και διαιώνιση του είδους. Για παράδειγμα το χρώμα των ψαριών που ζουν στους σκοτεινούς βυθούς των ωκεανών.
Οι περισσότερες θεωρίες σχετικά με τον γυναικείο οργασμό υποθέτουν ότι είναι ένα προσαρμοστικό χαρακτηριστικό, δηλαδή είναι απαραίτητος για την αύξηση της γυναικείας γονιμότητας. Αυτές οι θεωρίες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες; Των ομόλογων ζευγαριών και των μη-ομόλογων ζευγαριών.
Η πρώτη θεωρία πιστεύει ότι το ο σεξ είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του ζευγαριού, προσφέροντας και στους δυο συντρόφους αμοιβαία απόλαυση.
Η δεύτερη θεωρία, αντίθετα, προτείνει μια πιο ευθεία συσχέτιση με τη γονιμότητα. Για παράδειγμα, η θεωρία «upsuck» υποστηρίζει ότι οι συστολές του τραχήλου της μήτρας που σχετίζονται με τον οργασμό έλκουν σπέρμα επάνω στη μήτρα, αυξάνοντας την πιθανότητα γονιμοποίησης.
Ταιριάζει η θεωρία με την πράξη;
Παρά το γεγονός ότι η θεωρία «upsuck» έχει επιβεβαιωθεί σε γουρούνια, δεν υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι λειτουργεί αντιστοίχως και στον άνθρωπο. Οι προσαρμοστικές θεωρίες πιστεύουν ότι ο γυναικείος οργασμός πάντα ή τουλάχιστον αρκετά συχνά, συνοδεύει το διεισδυτικό σεξ. Πράγματι, αυτή είναι μια κοινή πεποίθηση που όμως δεν ευσταθεί και κάνει πάρα πολλές γυναίκες να αγχώνονται όταν δεν μπορούν να επιτύχουν οργασμό μέσω της διείσδυσης. Στην πραγματικότητα, μόνο το 25% των γυναικών έρχονται σε οργασμό απλά και μόνο από τη συνουσία. Αυτό είναι ένα πολύ μικρό νούμερο για να πιστοποιήσει ότι το χαρακτηριστικό αυτό – οργασμός – προήλθε από φυσική επιλογή. Άλλοι οργασμοί που προέρχονται από στοματική ή χειροκίνητη διέγερση της κλειτορίδας, δεν μπορούν να εξηγηθούν από τις εξελεγκτικές θεωρίες.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην πραγματικότητα; Η απάντηση βρίσκεται στις μη προσαρμοστικές θεωρίες.
Ακριβώς όπως οι αντρικές θηλές, έτσι και ο γυναικείος οργασμός, είναι τόσο απαραίτητος για το ένα φύλο που λόγω ομοιότητας στην εμβρυολογική εξέλιξη, εμφανίζονται και στο άλλο φύλο. Αυτή η θεωρία δεν πιστεύει ότι ο οργασμός πρέπει να συνοδεύει το διεισδυτικό σεξ και εξηγεί γιατί ο γυναικείος οργασμός δεν είναι πολύ συχνός. Αν ένα χαρακτηριστικό δεν έχει επιρροή, θετική ή αρνητική, στη γονιμότητα ενός οργανισμού, ο ρυθμός εμφάνισης από άτομο σε άτομα δεν είναι απαραίτητα σταθερός.
Τι σημαίνει αυτό για τις γυναίκες;
Η θεωρία αυτή βέβαια έχει δεχθεί ισχυρή κριτική, ιδιαίτερα από την πλευρά των φεμινιστριών, δεδομένου ότι ο γυναικείος οργασμός εμφανίζεται ως παράγωγο – και λιγότερο σημαντικό – της ανδρικής σεξουαλικής εμπειρίας. Παρόλα αυτά, αν διαχωρίσουμε τον γυναικείο οργασμό από την αναπαραγωγική διαδικασία θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα απελευθερωτικό για τις γυναίκες.
