Πριν ξεδιπλωθούν οι “οδηγίες χρήσης” ενός καλλιτέχνη, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως η λέξη ‘καλλιτέχνης’ σε αυτό το post, χρησιμοποιείται με την κλασική – κυριολεκτική έννοια.
Πρόκειται για τους υπηρέτες των καλών τεχνών, της μουσικής, της υποκριτικής, του χορού κ.α. Δεν αφορά τη πλατιά έννοια του όρου… όπως δηλαδή χαριτολογώντας αποκαλούμε “καλλιτέχνη” τον μάστορα, τον πλαστικό χειρουργό ή αυτόν που τα καταφέρνει καλά στις χειροτεχνίες, θέλοντας να τονίσουμε την αψεγάδιαστη δουλειά του.
Όπως θα καταλάβετε εξάλλου στη συνέχεια, δεν είναι απαραίτητα θετικό να συμπεριλάβει κάποιος τον εαυτό του στην κατηγορία των καλλιτεχνών!
– Όσο σύγχρονοι κι αν φαίνονται, δε διαφέρουν κατά πολύ από τους καλλιτέχνες προηγούμενων αιώνων.
Οι αξίες, τα χαρακτηριστικά και οι ιδιοτροπίες τους, παραμένουν σταθερές στο πέρασμα του χρόνου.
– Α! χρόνος! Οι καλλιτέχνες έχουν πολύ κακή σχέση με τον χρόνο… όπως επίσης με την κοινωνικότητα, τη γραφειοκρατία και τα οικονομικά τους.
Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα πρώτα ξεκάθαρα δείγματα ονειροβασίας!
– Δυσφορούν σε υπερβολικό επίπεδο, στη παραμικρή: πίεση, δέσμευση και ανάληψη ευθυνών.
– Ακριβώς για τους δύο παραπάνω λόγους, έλκονται από την υπευθυνότητα άλλων ατόμων. Γνωρίζουν πως έχουν ανάγκη τη φροντίδα, από κάποιον που πατά γερά στη γη.
Παράλληλα, επιλέγουν έναν τομέα της ζωής τους όπου μπορούν να φανούν και οι ίδιοι υπεύθυνοι, σαν ένα πείραμα που θέτουν στους εαυτούς τους, υπό την προστασία της ασημαντότητας αυτού του τομέα.
– Συνήθως είναι βαθιά και ουσιαστικά επαναστάτες/αντιδραστικοί. Ακόμα κι όταν ο λόγος φαντάζει ρηχός κι ανούσιος, εκείνοι βρίσκουν πως θα τους οδηγήσει σ’ ένα απώτερο αποτέλεσμα – μη ορατό απ’ το ευρύ κοινό.
Υπερασπίζονται τις ιδέες τους μέσα από το έργο που παράγουν και πολλές φορές χρησιμοποιούν τη “λυτή γλώσσα”, ως όχημα για κάτι ανώτερο.
– Στην πραγματικότητα είναι αντικοινωνικά πλάσματα με απορριπτικές διαθέσεις.
Η σύγχρονη – ταχύτατη ζωή όμως, καθώς και η έμφυτη ανασφάλειά τους, τα αναγκάζει να μιμηθούν τα κοινωνικά πρότυπα που κερδίζουν τις εντυπώσεις.
– Μιας και αναφέρθηκε η ανασφάλεια: Χάνουν πολύ εύκολα την αυτοεκτίμηση και την πίστη στις καλλιτεχνικές τους ικανότητες, όμως το ίδιο εύκολα ξανά “καβαλάνε”.
– Σιχαίνονται την “οµογενοποίηση με τη μάζα”. Πολλές φορές σε παιδιάστικο βαθμό. Ωστόσο, η όποια διαφοροποίησή τους γίνεται αυθόρμητα, χωρίς ίχνος προσπάθειας.
Γεγονός, που τους φέρνει σε κόντρα με τον αγώνα τους να κοινωνικοποιηθούν.
– Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους, είναι η διορατικότητα. Απαραίτητο εργαλείο για κάποιον που οφείλει να “οσφρίζεται” το μέλλον!
Αυτό είναι ένα προνόμιο που ναι μεν τους φέρνει μπροστά από την εποχή τους, ταυτόχρονα όμως μειώνει την προσαρμοστικότητά τους στη πραγματικότητα του παρόντος.
– Δύσκολα καταφέρνεις να τους εντυπωσιάσεις. Με τον “σωστό” χειρισμό όμως, μπορείς να τους παρασύρεις.
Tip: Το μοναδικό tip που έχω να δώσω, δεν αφορά μόνο τους καλλιτέχνες, αλλά οποιονδήποτε. Όσο ιδιόρρυθμος κι όσο διαφορετικός από ‘σένα κι αν είναι ένας χαρακτήρας, θα πρέπει να τον αποδεχτείς όπως ακριβώς είναι.
Δέξου μ’ ευγνωμοσύνη, όλα όσα προτίθεται να σου δώσει, χωρίς να έχεις την απαίτηση να μπει στα δικά σου καλούπια.
Αυτά που έχει να μοιραστεί μαζί σου, σίγουρα είναι ξεχωριστά και γι’ αυτό – ενδιαφέροντα.
Η καταπίεση -σε οποιαδήποτε περίπτωση- εξωθεί μια κατάσταση στην αντίθετη πορεία. Με λίγα λόγια: πάρε τους καρπούς, σεβόμενος το δέντρο.
