Η άσκηση σχετίζεται με χαμηλότερη θνησιμότητας από όλες τις αιτίες σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, ανεξάρτητα από το εάν είχαν ή όχι χρόνια νεφρική νόσο (CKD), σύμφωνα με ανάλυση δεδομένων από μια μεγάλη μελέτη πληθυσμού.
Οι προσαρμοσμένες αναλογίες κινδύνου (HR) που συνέκριναν τη χαμηλή έναντι της μέτριας έως την υψηλή σωματική δραστηριότητα, σε ένταση, συχνότητα και διάρκεια ήταν αντίστοιχα 1,63, 2,17, 2,07 και 1,86 σε ασθενείς χωρίς CKD. Οι αντίστοιχες HRs σε ασθενείς με συννοσηρότητα CKD ήταν 1,47, 1,39, 1,90 και 1,49, αν και μόνο η συνολική ποσότητα άσκησης και η συχνότητά της ήταν στατιστικά σημαντικές σε αυτή την ομάδα μελέτης.
«Γνωρίζουμε ότι η άσκηση βελτιώνει την αρτηριακή πίεση, βελτιώνει την ενδοθηλιακή λειτουργία, μειώνει τη φλεγμονή και το συμπαθητικό φορτίο του νευρικού συστήματος, βελτιώνει το λιπιδικό προφίλ, μειώνει το βάρος, χαμηλώνει τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη A1c και βελτιώνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη», δήλωσε η Heidi Tikkanen-Dolenc, στην ετήσια συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη.
«Μέχρι στιγμής, γνωρίζουμε ελάχιστα για την άσκηση και τη θνησιμότητα στον διαβήτη τύπου 1», πρόσθεσε η Δρ Tikkanen-Dolenc. Έχουν διεξαχθεί δύο μεγάλες μελέτες – η μελέτη του Πίτσμπουργκ και η μελέτη EURODIAB. Η πρώτη έδειξε οφέλη από τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε σωματική αθλητική δραστηριότητα και σωματική άσκηση αναψυχής (LTPA) μόνο στους άνδρες, ενώ η δεύτερη έδειξε μια οριακή αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ υψηλότερης ποσότητας LTPA και θνησιμότητας και στα δύο φύλα, ανέφερε.
Υπάρχουν ακόμη λιγότερα δεδομένα ειδικά σε ασθενείς με συνυπάρχουσα CKD, αν και η άσκηση συνιστάται και φαίνεται να είναι ασφαλής, είπε. Η Δρ Tikkanen-Dolenc και οι συνεργάτες της είχαν δείξει προηγουμένως ότι η διαβητική νεφροπάθεια αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό τον αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και ότι η ένταση της άσκησης αντί του συνολικού ποσού της άσκησης μπορεί να είναι σημαντική. Έχουν επίσης διαπιστώσει ότι η υψηλή ένταση και η συχνότητα της LTPA συσχετίστηκε με μειωμένο κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.
Τώρα, ήθελαν να εξετάσουν πιο συγκεκριμένα τον τρόπο με τον οποίο η LTPA μπορεί να συσχετιστεί με τη θνησιμότητα στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και επίσης να διερευνήσει χωριστά το τι συμβαίνει όταν υπάρχει συνακόλουθη απώλεια νεφρικής λειτουργίας. Οι ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στην ανάλυση ήταν μέρος της φινλανδικής μελέτης της διαβητικής νεφροπάθειας (FinnDiane), η οποία διεξάγεται σε 90 κέντρα στη Φινλανδία για την αναζήτηση παραγόντων κινδύνου και μηχανισμών πίσω από τις διαβητικές επιπλοκές.
Μέχρι σήμερα, η μελέτη περιλαμβάνει περίπου 5.000 συμμετέχοντες και 2.369 συμπεριλήφθηκαν στην παρούσα ανάλυση. Από αυτούς, οι 310 είχαν επίσης CKD, η οποία καθορίστηκε με εκτιμώμενο ρυθμό σπειραματικής διήθησης 60 mL / min ανά 1,73 m 2 ή χαμηλότερο. Για τη μέτρηση της LTPA χρησιμοποιήθηκε ένα προηγουμένως επικυρωμένο ερωτηματολόγιο.
Μετά από 11 χρόνια παρακολούθησης, 270 ασθενείς πέθαναν και 2099 ήταν ζωντανοί. Οι ασθενείς που πέθαναν ήταν μεγαλύτεροι (P μικρότερο από 0,001) μεγαλύτεροι (50 έναντι 38 ετών), είχαν μεγαλύτερη διάρκεια διαβήτη (33 έναντι 22 ετών), υψηλότερη συστολική αρτηριακή πίεση (146 έναντι 134 mm Hg) και υψηλότερα τριγλυκερίδια (1,25 έναντι 0,96 mmol / L). Είχαν επίσης πιο καθιστική ζωή.
Αυτοί οι παράγοντες ελήφθησαν υπόψη κατά την ανάλυση των δεδομένων με πολλαπλούς τρόπους για στατικούς και δυναμικούς παράγοντες κινδύνου. «Αυτά είναι σπουδαία στοιχεία και αυτή είναι μία από τις καλύτερες σχετικές κλινικές μελέτες», δήλωσε ο Viktor Jörgens, MD, του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Μελέτη του Διαβήτη.
