Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πώς να προσεγγίσουν ένα μικρό παιδί και άλλοι που δυσκολεύονται… πολύ. Ακόμη, όμως, και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν τρόποι για να μπορέσει κανείς να τα πλησιάσει και (γιατί όχι!) να γίνει και ο καλύτερος τους φίλος, όσον αφορά το παιχνίδι.
Πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά (ακόμη κι αν δεν έχουμε δικά μας)
«Θα είμαι ειλικρινής. Ανέκαθεν τα παιδιά με έκαναν να νιώθω άβολα. Ποτέ μου δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ όταν βρισκόμουν ανάμεσά τους. Δεν έχω παιδιά, αλλά οι περισσότερες φίλες και φίλοι μου είναι γονείς και αυτό σημαίνει ότι τα δικά τους παιδιά έγιναν κομμάτι της ζωής μου.
Παρόλο που έχω συνηθίσει να περιτριγυρίζομαι από τα μικρά των φίλων μου, οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτού του είδους οι συναναστροφές με κούραζαν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ήξερα πώς να τους μιλήσω ή τί να τους πω. Συμπεριφερόμουν με ρομποτικές κινήσεις και τους μιλούσα με φωνή που ήταν 3 οκτάβες ψηλότερη από την δική τους.[…]
Λίγο μετά τα 30 μου, ωστόσο τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν. Θυμάμαι ότι άρχισα ξαφνικά να νιώθω μητρικά απέναντι σε έφηβες που συναντούσα στον δρόμο. Ήξερα πώς να τους μιλήσω και σίγουρα ήξερα πώς να μιλήσω στους άντρες που τις πείραζαν.
Με τα μικρά παιδιά αντίθετα χρειάστηκε περισσότερος χρόνος, προσπάθεια και τακτική για να τα πλησιάσω. Άρχισα να παρατηρώ, να προσέχω όσα λέω και έμαθα κάποια βασικά πράγματα που βοηθούν στην επικοινωνία με αυτά τα μικρά πλάσματα.
Μιλήστε τους σαν να ήταν ενήλικες
Παλαιότερα πίστευα ότι τα μικρά παιδιά είναι πλάσματα από άλλο πλανήτη και ότι αρκούσε να τους μιλήσεις γλυκά για να γίνει η ζωή σου πιο εύκολη. Ωστόσο, όταν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια και τις συναναστροφές μου με τους ενήλικες, θυμάμαι ότι με ενοχλούσε αφάνταστα να μου συμπεριφέρονται έτσι. Ήθελα να νιώθω ότι με παίρνουν στα σοβαρά, ότι με σέβονται. Ένας φίλος όταν γνωρίζει κάποιο παιδί για πρώτη φορά, το χαιρετά διά χειραψίας και το ρωτάει με ενδιαφέρον για την ημέρα του. Όταν ρώτησα τον 6χρονο γιο μιας φίλης μου πώς θα ήθελε να του συμπεριφέρονται οι «μεγάλοι» μου απάντησε: φιλικά και ευγενικά. Και μου ξεκαθάρισε ότι το φιλικά το εννοεί ”όπως συζητούν δυο φίλοι μεταξύ τους”.
Μην (υπερ)προσπαθείτε να σας συμπαθήσουν
Το έχω κάνει πάμπολλες φορές! Προσπαθούσα συνεχώς να γίνομαι αρεστή, για να με συμπαθήσουν τα παιδιά των φίλων μου. Ωστόσο, αυτή η υπερπροσπάθεια και η προσποιητή φωνή σε κάνουν να φαίνεσαι ψεύτικη και απομακρύνουν τα μικρά παιδιά από δίπλα σου πιο γρήγορα και από αστραπή.
”Κοιτάξτε ποιος ήρθε!” ή ”Τι κάνεις αγά(αα)πη μου;!”. Σε κάθε παρέα υπάρχει ο φίλος/φίλη που θα εκστασιαστεί χωρίς λόγο από την άφιξη ενός παιδιού και θα τρέξει δίπλα του. Στο μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι κοιτάζουμε αμήχανα βγάζοντας μικρά επιφωνήματα χαράς και θαυμασμού. Και πράγματι είναι όμορφο να δίνουμε σημασία στα μικρά παιδιά, αλλά όχι με αυτόν τον προσποιητό τρόπο. Με τον καιρό έμαθα να περιμένω τα παιδιά να περιμένω να έρθουν τα παιδιά σε εμένα και πράγματι ερχόντουσαν και οφείλω να παραδεχτώ ότι τα έκανα να γελούν και να νιώθουν όμορφα περισσότερο από έναν κλόουν.
Γίνετε παιδιά
Πέρυσι το καλοκαίρι που έκανα baby sitting στον 4χρονο ανιψιό μου συνειδητοποίησα ότι ένα νήπιο μοιάζει κατά πολύ με έναν τρελούτσικο άνθρωπο. Θέλει να κάνει επικίνδυνα ακροβατικά, πότε κλαίει, πότε γελάει, είναι πεισματάρης και τον πιάνουν συχνά κρίσεις στοργής και αγάπης. Αποφάσισα λοιπόν να το απολαύσω και να παίξω σαν παιδί μαζί του και ναι, να του κάνω και τα χατίρια. Περιττό να προσθέσω ότι θεωρεί ότι είμαι η καλύτερη θεία του κόσμου.[…]
Σταματήστε να κάνετε τυπικές ερωτήσεις
Αν δεν θέλετε να παίρνετε μονολεκτικές απαντήσεις τύπου ”καλά” και ”δεν ξέρω”, πρέπει να αρχίσετε να γίνεστε πιο ευφάνταστοι όταν μιλάτε σε παιδιά. Το ”πώς πήγε το σχολείο σήμερα;” είναι μια πολύ βαρετή ερώτηση συγκριτικά με το ”προτιμάς να παίζεις με τον Γιάννη ή τον Γιώργο;”. Με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε ότι πραγματικά νοιαζόμαστε για εκείνα και τα ενδιαφέροντά τους.
Βάλτε φαντασία
Διηγηθείτε ιστορίες με πραγματικά και φανταστικά γεγονότα. Δημιουργείστε χαρακτήρες και μαζί με τα παιδιά ταξιδέψτε σε μαγικούς κόσμους. Με τον ανιψιό μου έχουμε φτιάξει ένα μέρος που μόνο εμείς μπορούμε να το επισκεφτούμε και όταν βρισκόμαστε μιλάμε συνθηματικά. Τα παιδιά λατρεύουν το χιούμορ και τις ιστορίες.[…]»
