“Μην το σηκώνεις συνέχεια, θα κακομάθει”
Δε θα κακομάθει. Αυτό που θα πάθει είναι ότι θα νιώσει ασφάλεια, ανακούφιση, ηρεμία. Αυτό το κράτημα θα το βοηθήσει να εμπιστευτεί τον κόσμο, τους ανθρώπους, εσένα.
“Τα μωρά δεν καταλαβαίνουν”.
Τα μωρά καταλαβαίνουν, επικοινωνούν, αλλά δε μπορούν να σκεφτούν. Δε μπορούν ας πούμε να συνειδητοποιήσουν ότι η μάνα και ο πατέρας τους έχουν δουλειές, πονάνε, κουράζονται, φοβούνται, παλεύουν. Βιώνουν το κρύο, την πείνα, τον πόνο ως απειλή για τη ζωή τους.
Δε μπορούν να κάνουν τη σκέψη “Οκ πεινάω, ας κάνω λίγη υπομονή δυο χέρια έχει η μάνα μου τι να πρωτοπρολάβει, δε θα πάθω τίποτα αν με ταΐσει μια ώρα αργότερα”. Αυτό που παθαίνουν είναι ότι όσο περνά η ώρα και δεν έρχεται κανείς να τα ταΐσει και να τα ανακουφίσει, το αίσθημα της πείνας τα κυριεύει, γίνονται ολόκληρα πείνα. Όταν πονάνε και μένουν για ώρα αβοήθητα, το κλάμα αγριεύει, γίνονται ολόκληρα πόνος.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σώμα αποκτά ταυτότητα μέσα από το αρνητικό βίωμα, όποιο κι αν είναι το ερέθισμα που το πυροδότησε και το ίδιο συμβαίνει και με τον ψυχισμό. Ένα νεογνό που βιώνει την παραμέληση (μιλάμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, όχι το να καθυστερεί λίγο το τάισμα) εκπαιδεύεται στο ότι ο κόσμος είναι απειλητικός, οι ανάγκες του είναι τρομακτικές και το ίδιο, ο εαυτός του, δεν αξίζει φροντίδα και αγάπη.
Ο βρεφικός μας εαυτός είναι πολύ ευάλωτος και χρειάζεται φροντίδα, ανταπόκριση, γονείς που έχουν τη δυνατότητα να βάζουν τις ανάγκες μας πάνω από τους δικές τους, τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν είμαστε βρέφη, αρκεί να αφουγκραστούμε τις ανάγκες, τους φόβους, τα ακατανόητα, σκοτεινά μας σημεία, ως ενήλικες.
Τώρα που έχουμε τις λέξεις, τώρα που μπορούμε να σκεφτούμε, να διεκδικήσουμε, να βάλουμε όρια, να πάρουμε αναλγητικά όταν πονάμε, να μαγειρέψουμε και να φέρουμε το φαγητό στο στόμα για να ανακουφίσουμε την πείνα μας, να τυλιχτούμε στα ζεστά όταν κρυώνουμε.
Τώρα που μπορούμε πια να κάνουμε όλα αυτά, εξακολουθούμε να δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, παλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε με το ερώτημα «Αξίζω να με αγαπάνε;».
Αν αξίζω, γιατί δε με φρόντισαν όταν ήμουν παιδί; Αν οι γονείς μου δε με αγάπησαν όπως θα ήθελα, τι ελπίδα έχω να με αγαπήσει ένας ξένος; Κάποιος που δε γνώρισε το κλάμα, την πείνα, τον φόβο μου;
Δε χρειάζεται να βιώνουμε τόσο τραυματικά τη ζωή. Κρατήστε τα μωρά σας αγκαλιά, δεν κακομαθαίνουν.
Μαθαίνουν να αγαπάνε. Μαθαίνουν ότι αξίζουν να αγαπηθούν.
Γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, γιατί έχουν καλύτερους γονείς.
Θα σταθούν πιο τυχερά στη ζωή από ό,τι σταθήκαμε οι ίδιοι.
Αυτό ναι, είναι επανάσταση.
