Το μόνιμο πρόβλημα στο σπίτι είναι τι θα δούμε στην τηλεόραση. Οι γνώμες διίστανται μονίμως. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πιο σημαντικό να βλέπεις ένα φίδι της θάλασσας να καταπίνει μια σμέρνα ή πως επεξεργάζονται τα τρόφιμα στο εργοστάσιο φαγητού από το να βλέπεις ένα σήριαλ ή ένα show που σε χαλαρώνει και σε κάνει να γελάς.
Δεν θεωρώ ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο για να μορφωθείς γιατί τότε όλοι θα ήμασταν τέρατα μορφώσεως. Μόνο το διάβασμα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα για να ακονίσουμε το πνεύμα μας και να εξελιχθούμε. Και το πανεπιστήμιο αυτό που θα μας κάνει να εστιάσουμε σε κάποια επιστήμη. Ούτε ακόμη πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας με την αυστηρή έννοια του όρου γιατί η αγωγή της ψυχής μας επιτυγχάνεται από μικρή ηλικία κυρίως από τους γονείς μας κι έπειτα από το σχολείο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η τηλεόραση υπάρχει για να μας συντροφεύσει, κάποιες στιγμές να μας χαλαρώσει και κυρίως να μας διασκεδάσει ανέξοδα.
Το τι κάνει τον καθένα μας να διασκεδάσει είναι υποκειμενικό και δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν για αυτό. Ούτε δείχνει το επίπεδο του κάθε ανθρώπου το τι βλέπει στην τηλεόραση. Ξέρω πάρα πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους που μετά από ώρες δουλειάς χαλαρώνουν με μια σαπουνόπερα και άλλους με ένα ντοκιμαντέρ ή μια δημοσιογραφική εκπομπή.
Περί ορέξεως…Δεν πρέπει λοιπόν να μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές για τις επιλογές μας στην τηλεόραση. Συνειδητές είναι γιατί ξέρουμε τι ζητάμε από αυτήν. Μια ευχάριστη παρέα! Σε αντίθεση με κάποιους που νιώθουνε πιο αξιόλογοι από μας βλέποντας λόγου χάρη, τις κατευθυνόμενες δημοσιογραφικές εκπομπές. Και καταλήγω…Ο άνθρωπος που ανοίγει την τηλεόραση θα πρέπει απλά να έχει την ικανότητα της διάκρισης ανάλογα με τις ανάγκες του, να χρησιμοποιεί υπέρ του αυτό το μέσο και όχι να τον χρησιμοποιεί.
