Όλες είμαστε μάνες.
Και αυτές που γέννησαν και αυτές που δεν γέννησαν.
Και αυτές που νανούρισαν γλυκά και αυτές που έκλαιγαν σε κάθε νανούρισμα.
Και αυτές που κοιτούσαν τον ουρανό και αυτές που κάθε βήμα τους ήταν αγώνας για να σωθούν από την θάλασσα.
Και αυτές που έπλεξαν μαγικές κουρτίνες για τα όνειρα του παιδιού τους και αυτές που έφτιαξαν σπιτικό από χώμα.
Και αυτές που αγκάλιασαν το παιδί τους και αυτές που το αποχαιρέτησαν.
Και αυτές που χρωμάτισαν τα όνειρα του παιδιού τους με γέλιο και αυτές που έφτιαξαν όνειρο για να ξορκίσει το κλάμα του παιδιού τους.
Και αυτές που είναι ήδη μάνες και αυτές που ονειρεύονται να γίνουν.
Αλλά πιο πολύ είμαστε όλες μάνες γιατί όλες θέλουμε να σκουπίζουμε τα δάκρυα κάθε παιδιού.
Εκείνα τα δάκρυα κάθε παιδιού που ακόμα και αν δεν έχεις γεννήσει, δεν το έχεις κρατήσει αγκαλιά με ένα μαγικό τρόπο νιώθεις ότι είναι και Δικό σου.
Ίσως γιατί κάθε παιδί κρατάει στα χέρια του ένα Δώρο.
Την Ελπίδα.
Και κάθε μάνα ξέρει, νιώθει πόσο εύθραυστο είναι αυτό το Δώρο.
Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου
