Προτιμώ πλέον να μένω στο σπίτι. Να πιω ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα, να ακούσω λίγη καλή μουσική, να διαβάσω ένα βιβλίο, να κοιμηθώ λίγες ώρες.
γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Το σπίτι μου το εκτιμώ πλέον περισσότερο, δε θεωρώ “γκαντεμιά” να έρθει το Σάββατο και εγώ να μη βγω. Δεν εξαρτώ την ευτυχία μου από τις βόλτες και τα περάσματα στις καφετέριες πια.
Προτιμώ πλέον το σπίτι μου. Ηρεμία, χαλάρωση, όχι άγχος το ‘’πότε θα προλάβω’’, ‘’δε θα φτάσω’’, ‘’δεν έχω χρήματα για ταξί’’. Το σπίτι μου προσφέρει ηρεμία, μου δίνει χώρο και χρόνο να κάνω όλα αυτά που με ενδιαφέρουν και με εκφράζουν πραγματικά. Έχω το χώρο μου, τα όριά μου, ακούω τον εαυτό μου και τις ανάγκες του.
Με κουράζουν πια οι καφετέριες. Κακόηχη μουσική, κόσμος που φλυαρεί και με ζαλίζει, καπνοί από τα τσιγάρα που δημιουργούν μία εξαιρετικά ανθυγιεινή ατμόσφαιρα. Μία ατελείωτη βουή που δεν έχει τελειωμό και στην οποία δεν ακούς ούτε εσύ ο ίδιος αυτά που λες. Κουραστική εξίσου και η προετοιμασία. Τι θα βάλω, τι θα βγάλω, πώς θα ντυθώ;
Και πώς θα δεις τους φίλους σου; έρχεται ο αντίλογος. Μα υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις όμορφες στιγμές με τους φίλους σου από το να μαζευτείτε όλοι μαζί σε ένα σπίτι, να παίξετε παιχνίδια, να φάτε κάποιο ωραίο φαγητό και να γελάσετε; Δεν υπάρχει πιο όμορφος τρόπος να έρθεις κοντά με τους φίλους σου από το να βρεθείτε όλοι σε ένα σπίτι.
Προτιμώ να μένω πλέον στο σπίτι. Αν είναι να βγω βγαίνω, αν δεν είναι να βγω δεν πειράζει. Δε θα σκάσω πια, δεν το θεωρώ και τόσο σημαντικό. Δε βρίσκω τίποτα το σημαντικό στο να στριμώχνομαι από την πολυκοσμία, να αναπνέω την τσιγαρίλα των άλλων και να πληρώνω πανάκριβα ένα ποτό ή καφέ.
Θεωρώ εξαιρετικά λάθος και μου προκαλούν λύπη οι άνθρωποι που θεωρούν πως η έξοδος το Σάββατο είναι τόσο σημαντική…
