Όλοι μας θέλουμε να δείχνουμε και να νιώθουμε δυνατοί και ανεξάρτητοι. Πως είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε ό,τι κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Είμαστε κατά βάθος λίγο εγωιστές. Θέλουμε να μπορούμε να λέμε πως τα καταφέραμε μόνοι μας και αυτό να τονώνει την αυτοπεποίθηση αλλά και την αξιοπρέπειά μας γιατί δεν παρακαλέσαμε ποτέ κανέναν.
Μα όταν έρχονται τα δύσκολα, αυτά που πονάνε, που πληγώνουν, που εισέρχονται μέσα σου και σε ματώνουν, πάντα θέλεις κάποιον δίπλα σου, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχτείς. Κάποιον που θα σε πάρει αγκαλιά, θα σε παρηγορήσει και θα σου πει πως τα κακά σενάρια είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου και πως όλα θα πάνε καλά.
Που σου υπόσχεται πως θα ‘ναι δίπλα σου για να το περάσετε μαζί. Που σου στεγνώνει τα δάκρυα και κάθεται μαζί σου στη σιωπή όταν δεν αντέχεις να μιλήσεις. Που σε κοιτάει στα μάτια και σου μεταδίδει το κουράγιο του και πόσο πραγματικά πιστεύει σε εσένα. Που πάνω απ’ όλα όμως σου παρέχει ασφάλεια.
Στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι αυτό ψάχνουμε. Ένα μέρος όπου να νιώθουμε ασφαλής. Γι’ αυτό διακοσμούμε το σπίτι μας όπως το θέλουμε, όπως το έχουμε φανταστεί, γεμίζοντάς το με πράγματα που αντανακλούν μια θετική και αισιόδοξη αύρα. Χτίζουμε ένα οχυρό και προσκαλούμε μέσα άτομα που εμπιστευόμαστε, που αισθανόμαστε καλά μαζί, με τους οποίους δε χρειαζόμαστε να μετράμε τα λόγια μας ή να προσποιούμαστε.
Και θέλουμε – απαιτούμε γιατί αυτό μας αξίζει – να μας συμπεριφέρονται το ίδιο. Έχουμε ανάγκη να μας λένε και να μας δείχνουν με πράξεις πως μας σκέφτονται και μας αγαπούν. Γιατί ό,τι δεν λέγεται και υπενθυμίζεται, απλά ξεχνιέται.
Οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που διαλέγουμε να έχουμε δίπλα μας, είναι άτομα που έχουμε σαν οικογένεια μας. Σε αυτούς προστρέχουμε. Και αυτοί μας καταλαβαίνουν ακόμα και στις πιο περίεργες στιγμές μας. Όλοι κάποια στιγμή χρειαζόμαστε φροντίδα και στοργή όσο κι αν πεισμώνουμε να το παραδεχτούμε. Και στην τελική εκεί ανήκουμε, εκεί βρίσκουμε το σπίτι μας, στη συντροφιά που μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια.
Επιμέλεια: Μαρία – Χριστίνα Δουλάμη
