«Πήγαινε στο δωμάτιό σου! Να ξανάρθεις όταν θα έχεις ηρεμήσει και θα μπορείς να προσέχεις τι κάνεις!»
Το έχετε πει;
Ή, έχετε ακούσει άλλους γονείς να το λένε;
Έχετε ακούσει να το χρησιμοποιούν σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία;
Είναι το λεγόμενο time-out και δυστυχώς, συμβαίνει αρκετά συχνά.
Την στιγμή που το παιδί ακούει τη παραπάνω φράση μέσα του σκέφτεται αμέσως:
«Δεν είναι δίκαιο. Και άλλωστε, δεν ξέρω τι να κάνω στο δωμάτιό μου. Δεν είναι καλό να αισθάνομαι έτσι μέσα μου, είμαι κακός».
Παρ’ όλο που το time-out του παιδιού επιτρέπει στον ενήλικο να ηρεμήσει και να αποκτήσει αυτοέλεγχο, τα μέτρα που δημιουργούν απόσταση, και άρα αποκλεισμό, δεν είναι εκπαιδευτικά.
Το παιδί πνιγμένο στα συναισθήματά του δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και να σκεφτεί όσα συνέβησαν. Θα ήταν περισσότερο παιδαγωγικό να αναλάβουμε την ευθύνη της ανάγκης μας, λέγοντας:
«Χρειάζομαι μερικά λεπτά στο δωμάτιό μου για να ηρεμήσω, θα μιλήσουμε αργότερα».
Η επιβολή «νεκρού χρόνου» δεν έχει αποτέλεσμα παρά στην εφηβεία, από τα δώδεκα έτη και μετά, όταν το παιδί έχει την ικανότητα να επικεντρωθεί στον εαυτό του, να αναλύσει στη συμπεριφορά του τα αίτια και τις συνέπειές της.
Αν εξακολουθείτε να θέλετε να χρησιμοποιήσετε την τεχνική αυτή, μην ξεχνάτε ότι ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της δίνουν συγκεκριμένες οδηγίες: όχι περισσότερο από ένα λεπτό για κάθε έτος ηλικίας του παιδιού. Αντίθετα, είναι καλύτερο να χρησιμοποιείται μία λογική συνέπεια, όπως για παράδειγμα να σταματήσουμε το παιχνίδι και να αλληλεπιδράσουμε με ένα παιδί αν η συμπεριφορά του κάνει τη σχέση δυσάρεστη.
Το να κάνουμε το παιδί να σεβαστεί να όριά του, «να, εγώ δεν θέλω να παίξω άλλο», επιτρέπει στο παιδί, λίγο – λίγο, να εσωτερικεύσει τη διάσταση του άλλου.
Επιπλέον, το να στείλουμε το παιδί στο δωμάτιό του μπορεί να έχει ατυχείς δευτερεύουσες συνέπειες όπως για παράδειγμα το να μη φάει μεσημεριανό ή να μη μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ.
Έτσι, όταν το παιδί πέσει για ύπνο, είναι πολύ πιθανό να αισθάνεται κάπως έτσι:
«Όταν είμαι θυμωμένη, μη με αφήνεις μόνη μου με τις μαύρες σκέψεις μου. Παρ’ όλο που τις αφήνω στο δωμάτιό μου, τις ξαναβρίσκω την ώρα που πέφτω να κοιμηθώ…
Είχα ανάγκη να με βοηθήσεις, μαμά, να κατανοήσω τι μου συμβαίνει. Κάθισε κοντά μου για να με βοηθήσεις να σου μιλήσω για τις ανησυχίες μου, ώστε να μην μου κάνουν πια κακό…»
