Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπώ.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Για όλα τα βράδια που ήρθες κοντά μου όταν σε φώναξα.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Για τότε που κάθισες δίπλα μου να δεις αν πιάνω το μολύβι σωστά.
Για εκείνη τη φορά που έτρεξες πίσω μου όταν έφυγα με δάκρυα στα μάτια.
Που μου καθάρισες το ματωμένο γόνατο και έραψες τη σκισμένη μου φόρμα.
Κι αργότερα, για την υπομονή σου στα ξεσπάσματα της εφηβείας μου.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Που κάθισες μαζί μου να μιλήσουμε αντί να βάλεις τις φωνές γιατί αργούσα να γυρίσω.
Για εκείνα τα πρωινά που μ’ άφησες να μείνω σπίτι επειδή έτρεμα τον καθηγητή της Φυσικής που είχαμε πρώτη ώρα.
Για τότε που έκανες πίσω στον τσακωμό μας γιατί ήξερες ότι την επομένη έδινα Αγγλικά.
Που έμεινες ξύπνια στα πρώτα μου μεθύσια.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Για τότε που μου ετοίμασες πρωινό πριν πάω να δώσω Πανελλήνιες.
Και γάλα με μπανάνα κάθε απόγευμα που διάβαζα.
Που μου άναβες το φως. Και χαμήλωνες το ραδιόφωνο.
Που ήρθες μαζί μου με το αυτοκίνητο τις πρώτες φορές μετά το δίπλωμα.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Που με κοίταξες στα μάτια και μου χαμογέλασες όταν πέτυχα.
Που με κοίταξες στα μάτια και μου χαμογέλασες όταν απέτυχα.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Που κράτησες το μωρό μου σαν να ήταν το δικό σου.
Που δεν έβαλες μπισκότα στη φρουτόκρεμά της γιατί δεν ήθελα εγώ.
Που δέχτηκες να ακούσεις όλα τα καινούρια κι ας ήταν κόντρα σε όσα ήξερες εσύ.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Για χθες που μ’ άκουσες όταν ξέσπασα στο τηλέφωνο από την κούραση.
Που τα παιδιά το βράδυ για να κοιμηθώ κι ας είχες τον μπαμπά άρρωστο.
Δεν σου ’χω πει ευχαριστώ.
Σου λέω τώρα ευχαριστώ.
Χωρίς εσένα, δεν θα ήμουν η μαμά που είμαι τώρα.
Σε ευχαριστώ που μ’ έμαθες να αγαπώ.
