«Η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους» Maya Angelou
Βάζοντας τα παιδιά για ύπνο απόψε και όπως σχεδόν κάθε βράδυ, κάναμε μια μικρή αναδρομή της ημέρας: πώς πέρασε, τι μας άρεσε, τι όχι, τι μας ενόχλησε, αν μετανιώσαμε για κάτι… Είναι ένας τρόπος να μαθαίνω τι σκέφτονται, πώς σκέφτονται, αν συνειδητοποιούν κάποια πράγματα κ.λπ.
Ο Αχιλλέας λοιπόν σήμερα μου ανέφερε ανάμεσα σε διάφορα ότι έπαιξε με τον Φ. και τον Μπ. (δύο ξένα ονόματα). Για να συνεχιστεί η κουβέντα μας, τον ρώτησα από πού είναι τα παιδιά αυτά.
«Από το σχολείο».
«Ναι… Από τα ονόματά τους κατάλαβα ότι είναι από αλλού».
«Όχι… Ο Φ. όμως δεν είναι από την τάξη μου».
«Κατάλαβα ότι είναι από άλλη χώρα, αγάπη μου…»
«Ποια χώρα;», ρώτησε όλο απορία ο μικρός.
«Δεν ξέρω, έλεγα μήπως ήξερες εσύ…»
«Αφού εδώ είναι το σπίτι τους ρε μαμά! Με τα πόδια τούς φέρνει η μαμά τους στο σχολείο! Όχι με αεροπλάνο!».
Τόσο απλά! Ο Πασκάλ είχε πει λοιπόν ότι η μεγαλύτερη σοφία ΤΕΛΙΚΑ είναι να καταφέρεις να ζεις και να σκέφτεσαι απλά. Και κάπως έτσι θα καταφέρεις τη γαλήνη.
