Άνδρες λατρευτοί. Λίγες πια φορές επιλέγουμε να μιλήσουμε για σας με διάθεση.
Μεγαλώσαμε, η πολιτική τρέχει, οι εξελίξεις καλπάζουν, τα αθλητικά βράζουν, τα προβληματικά συναισθηματικά έχουν αναπόφευκτα πέσει αρκετές θέσεις στην ημερήσια διάταξη. Όταν όμως αποφασίσουμε σαν πολυάσχολες γυναίκες πλέον να ασχοληθούμε με τον τομέα συναισθηματικά οι επιλογές πλέον είναι λίγες έως απειροελάχιστες. Τα αντράκια δυστυχώς το πήραν χαμπάρι ότι στις μέρες μας σπανίζουν οι επιλογές(gay, μαμάκιας, σε σχέση, νάρκισσος κ.λ.π.) και σου λένε γιατί να δεσμευτώ όταν μπορώ να γυρίζω από κοτέτσι σε κοτέτσι;
Κι άντε πες ότι ένας επιλέγει να ασχοληθεί και να συνάψει μία σχέση(με ή χωρίς κέρατο δεν θα μάθουμε ποτέ) συναντάς υποκατηγορίες
Στην κατηγορία «τεράστιος καραγκιόζης»-σε αντίθεση με ο, τι ίσως να πιστεύετε-ούτε ο τύπος «ήθελα απλώς να επιβεβαιωθώ και να εξαφανισθώ» βρίσκεται στην κορυφή, ούτε ο πάντα κλασικός και ανεξάντλητος «χωρίσαμε,αυτή φταίει για όλα, με διέλυσε και με παράτησε στους δρόμους να γυρίζω και να σιχτιρίζω».
Η πρώτη θέση επάξια απονέμεται στον καταδικασμένα προσωρινού συγχρωτισμού άρρενα «…μακαρόνια τέτοια ώρα; Και το ψωμί τί το θες; Υδατάνθρακας με υδατάνθρακα; Δεν είμαστε και 20 πια…», ο οποίος σα να μη μας έφτανε η περί της διατροφής μας θέση του, βρίσκει και την καταλληλότερη των ωρών για να την εκφέρει, ήτοι όταν μετά από κάνα δεκατετράωρο δουλειάς και έντασης, έχουμε την (τόσο φρούδα) ελπίδα πως θα βρούμε τη δέουσα κατανόηση στη σιωπή του.
ΥΓ: Στο δίλημμα «ή το τσουρέκι ή εγώ», η απάντηση είναι από χρόνια δεδομένη, παίδες μου αγαπημένοι. Μην ταλαιπωρείτε τα κορίτσια μετρώντας τις θερμίδες τους, γιατί συντομότατα θα καταλήξετε να μετράτε μέρες μακριά τους. Άλλωστε τα ‘χουμε ξαναπεί. Ο έρωτας θέλει σάρκα, για να τραφεί. Μην επαναλαμβανόμαστε.
Αγάπη μόνο (και Παυλίδη φράουλα)
Φίλη αναγνώστρια
