Σεβασμός κι αφοσίωση. Αν όχι τα πιο βασικά συστατικά για να πετύχει μια σχέση, σίγουρα από τα πιο κύρια. Σεβασμός κι αφοσίωση που μπορούν να εκφραστούν με κάθε αφορμή και σε κάθε πιθανή στιγμή μέσα στο χρονικό διάστημα που συνάπτεις μια σχέση με έναν άλλον άνθρωπο.
Σεβασμός δεν είναι μόνο το να φέρεσαι όμορφα, να υπάρχουν όρια που δεν ξεπερνάς και συμπεριφορές που πρέπει να ακολουθείς, όπως η ευγένεια, η αξιοπρέπεια κι άλλες τόσες με συναφή ποιότητα. Πάνω απ’ όλα εκδηλώνεται με το να τιμάς και να υποστηρίζεις κάθε στιγμή την επιλογή σου. Την επιλογή σου να ‘χεις αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ελευθερία του λόγου επιτρέπει στον καθένα να εκφράζει την άποψή του -ακόμα κι αν αυτή είναι κάποτε τελείως άδικη ή κι αυθαίρετη. Είτε έρχονται με την ταμπέλα της οικογένειας, είτε του φίλου, είτε οποιουδήποτε, όταν αυτά που ακούς για τον άνθρωπό σου σε επηρεάζουν αρνητικά απέναντί του, δύο είναι τα τινά. Ή δεν έχεις προσωπικότητα, ώστε να μην επηρεάζεσαι από όσα ακούς, ή δε θέλεις αρκετά τον σύντροφό σου.
Αν ισχύει το δεύτερο, τότε μάλλον δεν έχει και μεγάλη προοπτική η όλη κατάσταση και καλά θα κάνεις αντί να φθείρεσαι προσωπικά και να ταλαιπωρείς κι ακόμη έναν άνθρωπο, να λύσεις την όποια κατάσταση σας δένει. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι μάλλον το ίδιο εύκολα όσον αφορά την πρώτη περίπτωση. Αν σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αν κάθεσαι κι ακούς ό,τι κατεβάζει το κεφάλι του καθενός, αν δε χρησιμοποιείς την κρίση σου και το ένστικτό σου για να φιλτράρεις όσες πληροφορίες δέχεσαι, τότε μάλλον το πρόβλημα δεν είναι αυτά που ακούς για το άλλο άτομο, αλλά το γιατί τα ακούς και τα δέχεσαι. Γιατί σε επηρεάζει κάποιος; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις επιλογές του; Ζεις μήπως ακόμα σε εκείνο το ουτοπικό μέρος όπου τα σύννεφα είναι μπλε, τα σπίτια φτιαγμένα από ζαχαρωτά κι οι άνθρωποι τρέχουν καλοσυνάτοι και ξέγνοιαστοι στα λιβάδια;
Χωρίς να εκμηδενίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις και μη θέλοντας να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι με την ταμπέλα του κακοπροαίρετου, φυσικά, γιατί δεν είναι αυτό το νόημα. Ο καθένας έχει τη δική του υποκειμενική άποψη, τα δικά του βιώματα κι εννοείται τη δική του οπτική για να κρίνει καταστάσεις κι ανθρώπους. Αν, όμως, ο κοινωνικός μεταφράζεται ως ελευθέρων ηθών ή χαλαρών αξιών, αν χωρίς να ‘χεις βιώσει μια κατάσταση βγάζεις συμπεράσματα εις βάρος κάποιου ή αν θεωρείς ότι κάποιος δίνει δικαιώματα για να σχολιάζεται, τότε μάλλον το πρόβλημα δεν το ‘χει ο άλλος.
Πάντα και παντού θα υπάρχουν καλοθελητές, διατεθειμένοι να κρίνουν, όπως κι άνθρωποι που ζηλεύουν μια ευτυχισμένη ζωή και μια ισορροπημένη σχέση. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που θα ‘θελαν να ήταν στη θέση σου ή θα προτιμούσαν να ‘σαι λίγο χειρότερα από αυτούς, μπας κι αισθανθούν καλύτερα οι ίδιοι.
Η σχέση είναι προσπάθεια, εμπιστοσύνη, σεβασμός κι αφοσίωση πρώτα σε ‘σένα και στις δικές σου επιλογές κι ύστερα στον σύντροφό σου. Αν εσύ δεν ξέρεις ποιος είσαι και τι θες, πάντα θα επηρεάζεσαι και γι’ αυτό δε φταίει κανένας άλλος.
Γι’ αυτό η μόνη γνώμη που θα ‘πρεπε να σε απασχολεί είναι η δική σου. Εσύ ζεις με τον άλλον, εσύ μοιράζεσαι στιγμές και βιώνεις συμπεριφορές. Όσο καλά κι αν προσποιείται κάποιος, αργά ή γρήγορα, θα αποκαλυφθεί η πραγματική του ποιότητα κι ο σκοπός του. Γι’ αυτό καλύτερα να το ζήσεις, κι αν απογοητευτείς να ‘ναι από δική σου επιλογή παρά από επιλογή άλλων.
Γιατί καμία καλή ιστορία δεν ξεκίνησε με απαισιόδοξα σενάρια και κανένας μεγάλος έρωτας δε ρώτησε ποτέ τη γνώμη τρίτων.
