Κάποια στιγμή ρώτησα τον γιο μου τι είναι η αγάπη και μου είπε με την πανέμορφη αθωότητα των 3 τότε ετών «είναι να θες να βλέπεις την Πηνελόπη να χαμογελάει, και να κάνεις και χαζομάρες για να χαμογελάσει.» Πόσο σοφά γεννιούνται τα παιδιά μας; Πόσο τα μεταλλάσσουν οι προσδοκίες των πάντων μεγαλώνοντας;
Δεν ξέρω ακριβώς να προσδιορίσω την αγάπη! Με τα χρόνια όμως κατάλαβα ότι αγάπη ΔΕΝ είναι η οποιαδήποτε προσδοκία ανταλλάγματος. αγάπη ΔΕΝ είναι καμιά ανάγκη επιβεβαίωσης. Καμία ανάγκη επιβολής.
Η αγάπη δεν τοποθετείται μέσα στο χρόνο ούτε χρειάζεται και χρόνο για να έρθει, ούτε όμως κάποια στιγμή «λήγει».
Η αγάπη ΔΕΝ είναι πολύπλοκη ούτε διαιρείται. Η αγάπη δεν έχει «εγώ», ούτε «εσύ», όμως ούτε και «αλλά».
Η αγάπη δεν περιμένει τη σειρά της ανάμεσα στα συναισθήματα ούτε κ ακολουθεί κάποιο, ενώ μπορεί την ίδια στιγμή να συνυπάρξει με πληθώρα αυτών.
Η αγάπη δεν διεκδικεί κανέναν και τίποτα, απλά υπάρχει για να δίνει νόημα ακόμη και στην πιο άδεια στιγμή.
Αγάπη είναι το μοίρασμα. Είναι το «θέλω να είσαι καλά ακόμη και αν είσαι μακριά μου».
Αγάπη είναι η αγκαλιά, το φιλί, το χαμόγελο.
Αγάπη είναι το καμάρι για κάθε τι όμορφο που θα συμβεί.
Είναι το μεγαλείο που χωρά στο πιο απλό και δείχνει το δρόμο σε ότι φαντάζει περίπλοκο ή δύσκολο. Είναι εκείνη που χωρά την ίδια στιγμή σε κάθε τι μικρό αλλά και μεγάλο. Είναι εκείνη που δεν θα δειλιάσει μπροστά σε κανέναν φόβο.
Αγάπη είναι να κοιτάς ψηλά κ να χαμογελάς χωρίς λόγο. Και τότε με έναν τρόπο μαγικό όλα μοιάζουν ξαφνικά πιο όμορφα.
Αγάπη είναι εκείνο το φάρμακο που θεραπεύει τα πάντα.
Αγάπη είναι η ενέργεια που φτιάχνει την ίδια τη ζωή και ο λόγος ύπαρξης των πάντων.
Αγάπη είναι το χαμόγελο. εκείνο που βάζει χρώματα ολοζώντανα κ φουσκώνει την ψυχή σου όχι μόνο όταν το αντικρίσεις, αλλά και σαν θα το χαρίσεις όταν αβίαστα θα βγει.
Αβίαστα κι απλά…
Τόσο απλά…
