Η κατάθλιψη είναι μία νόσος που ταλαιπωρεί μεγάλο ποσοστό ανθρώπων καθώς δεν κάνει διακρίσεις και μπορεί να «χτυπήσει» τον καθένα. Συνήθως το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν θέλει να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι ή είναι υποτονικός και μόνιμα θλιμμένος. Δυστυχώς, όμως, η κατάθλιψη έχει πολλά πρόσωπα και μπορεί να κρύβεται ακόμη και πίσω από ένα χαμόγελο. Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να παλέψει αυτό το πρόβλημα! Εκτός από έναν καλό ψυχοθεραπευτή, υπάρχουν και άλλοι τρόποι που ενδέχεται να βοηθήσουν, όπως αυτοί των συγκεκριμένων γυναικών που μπόρεσαν να νικήσουν την ύπουλη νόσο.
«Έτσι ξεπέρασα την κατάθλιψη»: 4 γυναίκες που πάλεψαν με το τέρας της κατάθλιψης εξομολογούνται
Έγραφα τις σκέψεις μου σ’ ένα τετράδιο, το οποίο αποκαλούσα το ‘’τετράδιο της σκέψης’’.
«Όταν ο γιος μου ήταν 3 ετών, έπαθα το πρώτο καταθλιπτικό επεισόδιο. Δεν ήθελα να φάω, να κοιμηθώ ή να κάνω μπάνιο. Θεωρούσα ότι ήμουν άχρηστη σύζυγος και ένιωθα μια εντελώς αδικαιολόγητη ενοχή ως προς το παιδί μου: ‘’του αξίζει καλύτερη μητέρα’’ ή ‘’με εμένα για μάνα σίγουρα θα βγει με ψυχολογικά’’. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και ζήτησα την συμβουλή ενός ειδικού γιατρού. Μου είπε να κάνω μικρά βήματα και να ασχολούμαι με πράγματα που με κάνουν χαρούμενη. Κάπως έτσι ξεκίνησα το ‘’τετράδιο της σκέψης’’. Έγραφα καθημερινά όσα έκανα, αλλά και τις αποφάσεις μου και μετά τις ξαναδιάβαζα. Συνειδητοποίησα πόσο με βοηθούσε να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Πλέον έβρισκα λύσεις μόνη μου και γνώριζα ξανά τον εαυτό μου. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω. Είναι σαν να κλείνω εκεί όλα τα άγχη και τους φόβους μου.» Κ.46 ετών.
Σταμάτησα να βάζω αναβολή στο ξυπνητήρι
«Υπήρχε μια περίοδος που ήξερα πως αν δεν σηκωνόμουν αμέσως απ’ το κρεβάτι, μπορούσα να μείνω ξαπλωμένη μέχρι το βράδυ να κοιτάζω το ταβάνι. Οι αρνητικές σκέψεις με κατέκλυζαν και με γεμίζαν φόβο, ανασφάλεια και ενοχές. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για να τις αποτινάξω προσωρινά από πάνω μου ήταν να κοιμάμαι. Θα μπορούσα να κοιμάμαι ώρες ατελείωτες, ωστόσο είχα δουλειά, σύντροφο και φίλους που με υπεραγαπούσαν. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και σήμερα δεν έχω πάει σε κάποιον ψυχολόγο. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Τη λύση στο πρόβλημα μου την έδωσε το ξυπνητήρι και η καθημερινή ρουτίνα. Με το που ακούω τον ήχο πετάγομαι όρθια, μπαίνω κατευθείαν στο ντους και μετά ξεκινάω τις δουλειές μου. Περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάω και καθημερινά συλλογίζομαι τα όσα έχω. Μέχρι στιγμής με έχει βοηθήσει πολύ.» Α.30 ετών.
Έκοψα το αλκοόλ και άλλες καταχρήσεις όπως το τσιγάρο και άρχισα το τρέξιμο
«Το αλκοόλ και το τσιγάρο ανέκαθεν με βοηθούσαν να χαλαρώνω από τα άγχη και να ξεχνιέμαι από τις άσχημες σκέψεις. Όπως κάθε είδους κατάχρηση η χρήση τους μεγεθύνει τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά συναισθήματα. Βλέποντας λοιπόν τον εαυτό μου να πνίγεται κυριολεκτικά σε μια κουταλιά νερό και καθημερινά να ζει στην αυτολύπηση, απευθύνθηκα σε έναν ψυχολόγο. Οι συζητήσεις μας με βοήθησαν πολύ και είδα μεγάλη διαφορά όταν αποφάσισα να κόψω το αλκοόλ και το τσιγάρο. Όταν με έπιανε αυτό το σφίξιμο στο στήθος και ένιωθα ότι όλα γύρω μου καταρρέουν και δεν είχα το μούδιασμα του κρασιού και της νικοτίνης στο σώμα μου για να ηρεμήσω, βρήκα την ηρεμία μου στο τρέξιμο. Οι σκέψεις μου ξεδιαλύνονταν και ένιωθα καλύτερα. » Β. 36 ετών.
Κανόνιζα συνεχώς εξόδους και πράγματα για τον εαυτό μου
«Οι χειρότερες ημέρες είναι το σαββατοκύριακο, γιατί τότε έχω πολύ χρόνο για μένα και πραγματικά οι ώρες κυλούν τόσο αργά που με κάνουν να νιώθω πως αργοπεθαίνω σε κελί φυλακής. Τα τελευταία 5 χρόνια είμαι χωρισμένη και η 7χρονη κόρη μου περνάει τα σαββατοκύριακα με τον μπαμπά της. Εγώ έμενα για πολύ καιρό κλεισμένη στο διαμέρισμά μας κλαίγοντας, τρώγοντας και μισώντας τον εαυτό μου. Μια ψυχίατρος φίλη μου πρότεινε να αξιοποιώ αυτό τον ελεύθερο χρόνο κανονίζοντας εξόδους και ασχολίες μόνο για μένα. Όλοι όμως ξέρουν-ακόμη κι αυτοί που δεν πάσχουν από κατάθλιψη- πόσο εύκολο είναι να αναβάλλεις ραντεβού με την κολλητή σου ή με ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν θα σε παρεξηγήσουν. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να κανονίζω εξόδους με ανθρώπους λιγότερο οικείους που ντρεπόμουν να ακυρώσω και γράφτηκα και σε μαθήματα κεραμικής. Σιγά-σιγά αυτή η ρουτίνα έκανε την καθημερινότητά μου περισσότερο υποφερτή και χάρη στους καινούριους ανθρώπους που γνώρισα ήρθα, ασχολήθηκα και με άλλα χόμπι. Πραγματικά με βοήθησε πολύ. Η κόρη μου χαριτολογώντας λέει ‘’η μαμά δεν κάθεται σε μια μεριά΄΄ και πραγματικά νιώθω πολύ περήφανη.» Σ. 38 ετών.
