Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει: «Έχω ανάγκη από ένα γερό κλάμα»;
Ένα «γερό» κλάμα μπορεί να ανακουφίσει από την ένταση – φαινόμενο που έχει τη βάση του στη φυσιολογία. Ο δρ Γουίλιαμ Φρέι, στο βιβλίο του Crying: The mystery of tears (Κλάμα: το μυστήριο των δακρύων), παραθέτει μελέτες που δείχνουν ότι τα ανθρώπινα δάκρυα περιέχουν ορμόνες του στρες και ότι τα δάκρυα που προκύπτουν από την διέγερση ενός συναισθήματος διαφέρουν, χημικά και ορμονικά, από αυτά που προκαλούνται από κάτι που απλά ερεθίζει το μάτι.
Οι έρευνες έχουν επίσης εντοπίσει στα δάκρυα ορμόνες παρόμοιες με τις ενδορφίνες (ορμόνες που προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα στον εγκέφαλο).
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες το μωρό έχει όντως ανάγκη να κλάψει προκειμένου να εκτονώσει την έντασή του και να χαλαρώσει.
Η παρατήρηση αυτή δεν αποτελεί δικαιολογία για να αφήνει κανείς το μωρό του να κλαίει μέχρι να ηρεμήσει μόνο του, αλλά μια υπενθύμιση προς τους γονείς ότι δεν μπορούν πάντοτε να κάνουν κάτι για να σταματήσουν το κλάμα του μωρού τους. Για την ακρίβεια, το να σταματήσετε το κλάμα του μωρού σας δεν είναι δική σας δουλειά. Η δική σας δουλειά είναι να ανταποκρίνεστε και να είστε εκεί για το μωρό σας όταν αυτό αναστατώνεται. Μη νιώθετε ένοχοι ή ανεπαρκείς όταν δεν μπορείτε να διορθώσετε αυτό που το ενοχλεί. Μπορεί απλώς να έχει την ανάγκη να κλάψει για λίγο.
Το κλάμα του πόνου, ωστόσο, είναι διαφορετικό από το κλάμα της έντασης.
Εξακολουθήστε να προσπαθείτε να εντοπίσετε την αιτία του.
Ως μαμά που ακολουθεί την ανατροφή ισχυρού δεσμού, σίγουρα θα μπορέσετε να καταλάβετε τη διαφορά.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε κάτι που μοιράστηκε μαζί μας μια μαμά που ακολουθούσε την ανατροφή ισχυρού δεσμού σε σχέση με μια φίλη της:
Πήγα να επισκεφτώ μια καλή μου φίλη, που είχε μόλις αποκτήσει μωρό. Εκεί που μιλούσαμε, το τριών εβδομάδων μωρό της άρχισε να κλαίει στο διπλανό δωμάτιο. Συνέχιζε να κλαίει, όλο και πιο δυνατά. Με αναστάτωσε πολύ. Σε λίγο, το στήθος μου θα άρχιζε να τρέχει γάλα! Η φίλη μου, από την άλλη, δεν έδινε καμία σημασία στα σήματα του μωρού της. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και της είπα: «Δεν πειράζει, πήγαινε να δεις το μωρό, μιλάμε αργότερα εμείς». Κι εκείνη, πολύ ψυχρά, μου απάντησε: «Μπα, όχι, δεν είναι ακόμα ώρα να φάει. Θέλω να καταλάβει ότι εγώ έχω τον έλεγχο, όχι εκείνο». Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. «Μα πώς σου ήρθε αυτό;» τη ρώτησα. «Από ένα σεμινάριο για την ανατροφή των παιδιών», μου απάντησε με υπερηφάνεια.
Ήταν προφανές ότι το συγκεκριμένο ζεύγος μητέρας – μωρού είχαν αρχίσει να απομακρύνονται μεταξύ τους, και για την πιο ευαισθητοποιημένη μητέρα της προσέγγισης του ισχυρού δεσμού ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει.
Εγώ πιστεύω πως αν τα ακούς όταν είναι μικρά, θα σε ακούνε κι εκείνα όταν μεγαλώσουν.
