Εμείς οι γονείς που έχουμε δύο παιδιά (και… βάλε!) αισθανόμαστε τυχεροί που τα αδέρφια έχουν το ένα το άλλο για παιχνίδι, μοίρασμα, αλληλεγγύη.
Να που όμως υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που ενώ εμείς μαγειρεύουμε/σιδερώνουμε/τακτοποιούμε και στο background παίζουν αμέριμνα τα παιδάκια μας, ο χρόνος παγώνει από μια κινηματογραφικού τύπου κραυγή ενός από τα «στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν» μέχρι εκείνη τη στιγμή, αδέρφια.
Έχω δίδυμες κόρες 5 ετών που διανύουν μια υπέροχη φάση: είναι τόσο ανεξάρτητες αλλά και πολύ συντροφικές, λατρεύω να τις βλέπω να αγκαλιάζει και να δίνει φιλάκια η μία την άλλη, να θέλουν να κάνουν σχεδόν τα πάντα μαζί και να είναι αυτό που συχνά λένε οι ίδιες “φίλες για πάντα”.
Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που το σπίτι μας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το στάδιο Santiago Bernabéu στον τελικό του Champions League. Φωνές, σπρωξίματα, κλάματα, για αιτίες που φυσικά φαίνονται αστείες σε εμάς τους ενήλικες: “μου πήρε τη βούρτσα της κούκλας”, “με είπε χαζή”, “λέει αυτό που λέω” με κάνουν να αναρωτιέμαι τι στάση θα πρέπει να κρατήσω απέναντί τους.
Πολλοί επαγγελματίες γονεϊκοί σύμβουλοι ισχυρίζονται ότι είναι δικαιότερο να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να λύνουν μόνα τους τις διαφορές τους και να λειτουργούμε ως παρατηρητές σε απόσταση ασφαλείας, ώστε να μάθουν να διεκδικούν με το διάλογο και να εκφράζονται πιο εύστοχα. Όμως, όταν αυτά δεν έχουν την ικανότητα ούτε και τη διάθεση να το κάνουν, οφείλουμε να παίξουμε το ρόλο διαιτητή και να παρέμβουμε. Πότε;
Ο 7λογος του καλού διαιτητή (ανάμεσα σε αδέρφια)
Όταν υπάρχει σωματική επίθεση ή/και τραυματισμοί είναι αναγκαίο να παρέμβουμε ώστε να προλάβουμε χειρότερες καταστάσεις.
Όταν πάνω στη διαμάχη υπάρχει απειλή από κάποιο από τα αδέλφια για κάτι επικίνδυνο, όπως το να κλειδώσει το ένα το άλλο στην ντουλάπα.
Όταν είναι πραγματικά ενοχλητικά: καθαρά για την ψυχική μας υγεία, οφείλουμε να θέτουμε τέλος στις φωνές και τα ουρλιαχτά.
Όταν χρησιμοποιούν απρεπείς εκφράσεις ή λέξεις. Οφείλουμε να επέμβουμε και σε καταστάσεις που τα παιδιά μας “αναμασούν” βωμολοχίες, εξηγώντας τους ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται ρητά.
5. Όταν υπάρχουν και άλλα παιδάκια που παίρνουν μέρος στη διαμάχη, ως αποδέκτες ή ως θύτες, είτε είμαστε στο σπίτι μας είτε σε εξωτερικό χώρο.
6. Όταν έχουν διαφορά ηλικίας τέτοια που το μικρότερο δεν μπορεί να αμυνθεί και γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από το/τα μεγαλύτερα αδέλφια.
7. Όταν ζητούν τη βοήθειά μας ρητά και με ευγένεια οφείλουμε να είμαστε εκεί να τα βοηθήσουμε και να τα στηρίξουμε με τρόπο δίκαιο και συμπονετικό.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας με το παράδειγμά μας. Φυσικά και θα προκύψουν στιγμές έντασης ακόμα και ανάμεσα στους ενήλικες σε μία οικογένεια. Το θέμα δεν είναι να κρύβουμε ή να αποτρέπουμε τις αντιπαλότητες, αλλά να τις χειριζόμαστε όπως ζητάμε από τα παιδιά μας να τις χειριστούν: με ειλικρίνεια (εκφράζουμε τα συναιθήματά μας), αλλά βεβαίως χωρίς χαρακτηρισμούς, επικρίσεις, ειρωνεία ή βία.
Γράφει η Ελένη Αμπατζή
