Για εκείνη είναι ένα μέρος το οποίο ανέκαθεν τη βοηθούσε να «ταξιδεύει», να ξεφεύγει για λίγο από την πραγματικότητα, να ξεχνάει τις υποχρεώσεις του γραφείου, απολαμβάνοντας τη διαδικασία προετοιμασίας οποιουδήποτε γεύματος. Η μαμά μου, είτε ετοιμάζει μία γρήγορη ομελέτα, είτε ένα δύσκολο γιουβέτσι, το ίδιο μεράκι και την ίδια αγάπη θα δώσει και στα δύο, ακριβώς επειδή στο μυαλό της, σημασία έχει ο «παραλήπτης» του πιάτου, όχι τόσο το ίδιο το πιάτο. Ο ενθουσιασμός της για το μαγείρεμα, ήταν κάτι το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να μου μεταδώσει ποτέ, ακόμη και αν εγώ από μικρή ήθελα να στέκομαι κάπου κοντά της ενώ μαγειρεύει και να παρατηρώ κάθε της κίνηση. Ειλικρινά, δεν έδινα την παραμικρή σημασία στα υλικά ή τη σειρά παρασκευής, ο τρόπος που «χόρευε» πηγαίνοντας από το φούρνο, στο ψυγείο και από εκεί στο νεροχύτη, ήταν κάτι που ακόμη και σήμερα με καθηλώνει. Υποθέτω πως αυτός ήταν και ο λόγος που στη μαγειρική έμεινα… μετεξεταστέα.
Ωστόσο, για να καταφέρω να… «επιβιώσω» ως φοιτήτρια, ως ενήλικη γενικότερα και αργότερα ως μητέρα, χρειάστηκα να μου αποκαλύψει όλα τα μικρά και μεγάλα μυστικά της. Και εκεί που περίμενα πως θα με φορτώσει με μία ντουζίνα «αρχαίους» τσεμελεντέδες και χειρόγραφες σημειώσεις που περνάνε από γενιά σε γενιά, εκείνη αρκέστηκε απλά στο να μου επαναλάβει πολλές φορές, τέσσερις συγκεκριμένες λέξεις: Εργαλεία, μπαχάρια, εμπιστοσύνη και αγάπη. Ναι, για μία «πρωταθλήτρια» της κουζίνας όπως η μητέρα μου, αυτά τα τέσσερα συστατικά, αρκούν για το τέλειο πιάτο!
Ένας… ολοζώντανος πολυμάγειρας
Αυτές είναι οι δύο λέξεις που χαρακτηρίζουν επαρκώς τη μαμά μου. Εκείνη βέβαια ισχυρίζεται πως χωρίς τα εργαλεία της, κατσαρόλες, μεζούρες, κουτάλες, πιρούνες, μίξερ, τηγάνια, τρίφτες, καμία γεύση δεν θα ήταν η ίδια. Χάρη σε αυτά μπορεί και «ελίσσεται» στην κουζίνα αριστοτεχνικά, ενώ ταυτόχρονα εξοικονομεί πολύτιμο χρόνο. Τώρα εξηγείται πώς κατάφερνε να μας προσφέρει και δύο και τρία πιάτα σε ένα τραπέζι! Ναι, δυστυχώς ένα αντικολλητικό και μία κατσαρόλα δεν φτάνουν. Για να απολαύσεις ένα αχνιστό πιάτο, χρειάζεται να έχεις τουλάχιστον δύο διαφορετικές κατσαρόλες. Ω, ναι! Σκέψου πόσο διαφορετικά και γρήγορα θα ήταν όλα, αν μπορούσες απλά να ετοιμάζεις τη σάλτσα ταυτόχρονα με τα μακαρόνια.
Το αλατοπίπερο της ζωής
Στο πατρικό μου, δίπλα ακριβώς από τον απορροφητήρα, στο ύψος που φτάνουν τα μάτια μου, υπάρχει ένα μικρό ντουλάπι που όποτε το άνοιγε κάποιος, αυτό γινόταν αμέσως αντιληπτό σε όλο το σπίτι. Δεκάδες μεσαίου μεγέθους βαζάκια από «μυρωδάτες» ονομασίες όπως κύμινο, γλυκάνισος, κρόκος, σινάπι, καγιέν, κάρδαμο, απελευθέρωναν ένα ιδιαίτερο πικάντικο και γλυκό άρωμα που μύριζει… μαμά. Ό,τι μπορείς να βάλεις με το μυαλό σου σε μπαχαρικό, ήταν φυλαγμένο σαν επτασφράγιστο μυστικό σε αυτό το ντουλάπι. Για να καταλάβεις, ό,τι είναι για τον ζωγράφο τα χρώματα, είναι για τη μητέρα μου τα μπαχάρια. Δεν άργησα να καταλάβω πόσο δίκιο είχε που πάντα «έκρυβε» κάτι από αυτά σε κάθε της συνταγή, όταν εμπλούτισα το κοτόπουλο στιφάδο, με τζίντζερ και κάρι. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα!
Εμπιστοσύνη και αγάπη
Κάτι που χαρακτηρίζει τη μητέρα μου, είναι η αφοσίωσή της. Άπαξ και κάτι της κερδίσει την εμπιστοσύνη στο μαγείρεμα, αρνείται να το αντικαταστήσει με το οτιδήποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά από τα προϊόντα που είχαμε στα ντουλάπια και το ψυγείο, ήταν εκείνα που η δική της μητέρα επέλεγε και τελικά τα ίδια χρησιμοποιώ και εγώ ακόμη και σήμερα.
