“When people treat you like they don’t care, believe them” (όταν οι άνθρωποι σου συμπεριφέρονται σαν να μην ενδιαφέρονται, πίστεψέ τους), έλεγε ένα quote που βρήκα στο διαδίκτυο. Και η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο σωστό.
Οι άνθρωποι συχνά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε, να καταλάβουμε, να σώσουμε, να διαχειριστούμε. Αυτό συχνά έχει σαν συνέπεια να χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας, να αλλάζουμε εμείς τις συμπεριφορές μας, να νιώθουμε ενοχές, να δίνουμε μόνιμα ευκαιρίες σε σχέσεις που μπορεί να μην αξίζουν, σε ανθρώπους για τους οποίους μπορεί να είμαστε μία δεύτερη επιλογή.
Αλήθεια, γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Γιατί να μην δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να είσαι για κάποιον προτεραιότητα; Γιατί να μην δώσεις στον εαυτό σου την δυνατότητα να απολαύσει;
Τις περισσότερες φορές δικαιολογούμε τη στάση μας, άλλες φορές δεν την αντιλαμβανόμαστε και άλλες φορές αγγίζουμε τα όριά μας. Και πάλι παραμένουμε. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι για τον άλλον δεν είμαστε η πρώτη του επιλογή, αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι ο άλλος δεν μας δίνει την ευκαιρία που αξίζουμε.
Κι όμως… Αντί να φύγουμε, εμείς μένουμε. Γιατί έχουμε συναισθήματα, γιατί πιστεύουμε ότι ο άλλος θα αλλάξει, γιατί λέμε ότι δίνουμε ευκαιρία στη σχέση μας, γιατί φοβόμαστε, γιατί δεν μπορούμε να το πάρουμε απόφαση.
Αλήθεια όμως, με αυτό τον τρόπο δεν υποβιβάζουμε τον εαυτό μας; Με αυτό τον τρόπο δεν ανεχόμαστε; Με αυτό τον τρόπο δεν υποτιμάμε τον εαυτό μας και τον μαθαίνουμε να δέχεται συμπεριφορές που μας πληγώνουν; Γιατί να μην μάθουμε να διεκδικούμε αυτό που λέμε ότι μας αξίζει;
Γιατί να μην πιστέψουμε σε μας και να δώσουμε μία ευκαιρία στον εαυτό μας να του δώσουν αυτά που θέλει να δώσει; Να τον φροντίζεις τον εαυτό σου και να διεκδικείς να σε φροντίζουν και εσένα.
Ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν θα γίνεις ποτέ προτεραιότητα, δεν θα αλλάξει και ίσως δεν θα μπορέσει να καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεσαι, γιατί πάντα θα ακούει μόνο τα δικά του θέλω, θα συμπεριφέρεται εγωιστικά και δεν θα μπορέσει να μπει στη θέση σου.
Αυτός ο άνθρωπος, ποτέ δεν θα νιώσει πραγματικά τα συναισθήματά σου, γιατί έτσι έχει μάθει. Και εάν το κάνει, θα το κάνει μόνο με τον δικό του τρόπο, μόνο με τους δικούς του όρους, μόνο τις δικές του προϋποθέσεις. Μήπως όμως αυτό θα είναι πάντα τελικά για σένα λίγο;
Από την Ελένη Σολταρίδου, Ψυχολόγος
