Θέλετε παιδιά ήρεμα, ήσυχα, φρόνιμα, που δεν φωνάζουν και δεν κλαίνε ποτέ; Είναι αδύνατον. Θέλετε να εξαλείψετε τις κρίσεις θυμού; Επίσης, είναι αδύνατον!
Τι συμβαίνει;
Ναι, πράγματι κάτι συμβαίνει.
Το παιδί δεν αντιδρά έτσι ούτε τυχαία, ούτε επειδή θέλει να μας ενοχλήσει. Οπότε, πριν εκνευριστούμε, ας ρωτήσουμε το παιδί ή τον εαυτό μας μεγαλοφώνως: «τί συμβαίνει;». Η ερώτηση αυτή θα μας βοηθήσει μα σταματήσουμε τις συνηθισμένες μας αντιδράσεις.
Ένα μόνο είναι βέβαιο, το παιδί δεν θέλει ούτε να παγιδεύσει τους γονείς του, ούτε να τους δοκιμάσει.
Οι κρίσεις θυμού, είναι στην πραγματικότητα αντιδράσεις του εγκεφάλου του παιδιού σε καταστάσεις που είναι υπερβολικά περίπλοκες γι’ αυτό.
Οπότε, ας εξερευνήσουμε μαζί τι μπορεί να συμβαίνει στο παιδί:
1) Είναι πλήρη τα αποθέματα της αγάπης του;
Η μαμά πλένει τα πιάτα, ενώ το παιδί την πλησιάζει και αποζητά την προσοχή της.
– Μαμά, μ’ αγαπάς;
– Μα, φυσικά και σ’ αγαπώ. Πώς σου ‘ρθε τώρα αυτό;
(Ντριν, ντριν! (χτυπά το τηλέφωνο και η μαμά τρέχει να το σηκώσει)
Το παιδί σκέφτεται:
Πφ! Μα δεν ενδιαφέρεσαι για μένα. Σταμάτησες να πλένεις τα πιάτα για το τηλέφωνο αλλά όχι για μένα! Το τηλέφωνο είναι πιο σημαντικό από μένα!
2) Υπάρχουν στη σχέση σας λόγια αγάπης;
«Η ερώτηση αυτή είναι πολύ σημαντική».
«Μ΄αρέσει να ζω μαζί σου. Κάθε φορά που σε κοιτάζω, νιώθω την καρδιά μου να γεμίζει ευτυχία».
«Σ’ αγαπώ!».
Ένα βλέμμα επιτρέπει στο παιδί να περιμένει αν δεν μπορείτε να είστε διαθέσιμη άμεσα. Είναι σημαντικό, όμως, να απαντήσετε.
«Υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι δεν σ’ αγαπώ; Μίλησέ μου γι’ αυτό που σε κάνει να νομίζεις ότι δεν σ’ αγαπώ».
Όμως, πρέπει και να ακούσετε: από πού προέρχεται αυτή η αμφιβολία;
3) Έχετε κοινό χρόνο;
– Μπαμπά, θα παίξεις μαζί μου;
– Ναι, θα παίξω μαζί σου. Έχω δυο, τρία πραγματάκια να κάνω και μετά είμαι όλος δικός σου.
(Η ώρα περνά….)
– Μπαμπά;
– Άσε με τώρα!
– Μπαμπά; Μπορούμε να παίξουμε τώρα;
– Αργότερα!
– Μπαμπά;
– Γιατί δεν πας να ρωτήσεις τη μαμά σου αν θέλει να παίξει μαζί σου;;;
(Οι ώρες περνούν κι έρχεται η ώρα για ύπνο… και το παιδί, δεν κοιμάται…)
Όταν οι ανάγκες του παιδιού για επαφή δεν ικανοποιούνται επαρκώς, το κύκλωμα του εγκεφάλου βιώνει στέρηση.
Κρίσεις θυμού, κλάματα χωρίς (προφανή) λόγο, υπερβολική συμπεριφορά, όλα αυτά αποτελούν εκδηλώσεις πίεσης του νευρικού συστήματος. Όταν λέτε «σ’ αγαπώ», όταν αγκαλιάζετε το παιδί ή όταν παίζετε μαζί του, ο οργανισμός εκκρίνει οξυτοκίνη, την ορμόνη της ευτυχίας. Το παιδί και ο γονέας, αισθάνονται πλήρεις, χαρούμενοι, ικανοποιημένοι.
Παράδειγμα:
Μπαμπά, θα παίξεις μαζί μου;
Εντάξει, για 10 λεπτάκια.
Ζήτω! Θα φτιάξουμε ένα σούπερ κάστρο!
Ναι! Είμαστε καλή ομάδα!
Αφιερώστε έξω και δέκα μόνο λεπτά απόλυτης αφοσίωσης στο παιδί σας, για να καλλιεργήσετε μέσα του τη στοργή και την τρυφερότητα, έτσι οι νύχτες σας θα γίνουν ηρεμότερες!
