Θα ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Ειδικά στις εποχές που ζούμε, που όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν κάτι ή κάποιον πρόχειρο να κατηγορήσουν για ό,τι τους συμβαίνει, λίγη (έως και πολλή) αυτοκριτική μόνο καλύτερο μπορεί να κάνει τον κόσμο μας. Υπάρχει, όμως, η αυτοκριτική με λόγο και αφορμή, και η αυτοκριτική για πράγματα που σου έχουν αφήσει βαριά κληρονομιά αιώνες ταμπού, προκαταλήψεων και πλύσης εγκεφάλου.
Επανάλαβε μετά από μας: Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα…
– Για τις δουλειές στο σπίτι που δεν προλαβαίνεις να κάνεις. Αν δουλεύεις όλη μέρα, τα Σαββατοκύριακα είναι για να περνάς και λίγο ωραία, όχι για να κάνεις Άζαξ τα παράθυρα.
– Για τις μέρες που δεν έχεις διάθεση να βγεις. Ναι, «ζήσε κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία σου» κλπ, αλλά αν ήταν αυτή όντως η τελευταία σου μέρα θα την περνούσες βαριεστημένος σε ένα μπαρ;
– Για τις σχέσεις που δεν θες να συντηρήσεις. Δεν πειράζει και τόσο πολύ να χαθείτε με τον Κωστάκη από το Δημοτικό, και να ανταλλάσσετε μόνο χρόνια πολλά σε γιορτές και γενέθλια, αν δεν έχετε πια τίποτα να πείτε.
– Για όλες τις εξελίξεις που δεν προλαβαίνεις να παρακολουθήσεις. Τα σόσιαλ μίντια τρέχουν πια με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μόνο οι φοιτητές προλαβαίνουν να βλέπουν κάθε μέρα όλα αυτά τα memes και να συζητούν κάθε καινούρια τάση το δευτερόλεπτο που γεννιέται.
– Για τα λεφτά που δε σου φτάνουν. Όχι, δεν φταις εσύ που είσαι σπάταλος, ούτε που δεν έχεις 37 budget applications στο κινητό σου, ούτε που ψήφισες ή δεν ψήφισες αυτούς που έπρεπε ή δεν έπρεπε. Φταίει η κρίση, για την οποία όχι, δεν είσαι υπεύθυνος. Κάποιος έπρεπε επιτέλους να το πει.
– Για το ότι βρίσκεις ωραίους/ σέξι/ ενδιαφέροντες/ ερωτεύσιμους ανθρώπους που δεν είναι η σχέση σου. Θα σου συμβαίνει για πάντα, και θα είναι πάντα φυσιολογικό. Όσο η σκέψη μένει σκέψη, και δε γίνεται πράξη, δεν έχεις για τίποτα να ανησυχείς.
– Για τις φορές που γίνεσαι δυσάρεστος. Όλοι έχουμε κακές μέρες, και πολύ άγχος, και νύχτες που δεν κοιμηθήκαμε καλά. Κανείς δεν θα σε κρίνει για τη μία φορά τον μήνα που ήρθες με μούτρα στη δουλειά, ή για εκείνη τη μέρα που έγινες απότομος με τους φίλους σου.
– Για το τι κάνεις με τον ελεύθερο χρόνο σου. Ναι, ωραία θα ήταν να διάβαζες μόνο υψηλή λογοτεχνία ακούγοντας Μπαχ, αλλά ο εγκέφαλός σου ξέρει πολύ καλά πότε χρειάζεται πνευματική τροφή και πότε ξεκούραση-και-σαχλαμάρισμα-αλλιώς-θα-κλατάρει. Άκουσε τον.
– Για τη μουσική που ακούς ή τις ταινίες που βλέπεις. Μην ακούς τους ψευτοσνόμπ που έχουμε γεμίσει, δεν υπάρχουν κουλτούρες και υποκουλτούρες, ούτε ρεύματα τέχνης που αξίζουν την περιφρόνησή μας επειδή είναι είτε πολύ λαϊκά είτε πολύ δυσνόητα. Υπάρχουν πράγματα που σου αρέσουν, και πράγματα που δε σου αρέσουν. Καμία άλλη διάκριση δεν (πρέπει να) υφίσταται.
– Για την κατάθλιψη/ ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή/ κρίση πανικού/ οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια μπορεί να αντιμετωπίζεις. Σκέψου το έτσι: Νιώθει κανένας καρκινοπαθής άσχημα που δεν μπορεί να κάνει τον όγκο του να εξαφανιστεί με τη «δύναμη της σκέψης του»;
