Οι πτωτικοί δείκτες γεννητικότητας παγκοσμίως δείχνουν την ανάγκη για βαθιές αλλαγές στις ακολουθούμενες πολιτικές.
Στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες, ο μέσος αριθμός των γεννήσεων ανά γυναίκα έχει πέσει κάτω από το 2,1 – το λεγόμενο «ποσοστό αντικατάστασης» στο οποίο ο πληθυσμός παραμένει σταθερός. Αυτό μπορεί να είναι καλό για τον πλανήτη μας όπου οι πόροι είναι περιορισμένοι. Όμως, είναι και μια πρόκληση τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τις κυβερνήσεις.
Η φθίνουσα γονιμότητα – η μείωση δηλαδή του λόγου των ανθρώπων σε εργάσιμη ηλικία προς τους ανθρώπους σε ηλικία συνταξιοδότησης – αποσαθρώνει ήδη το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Η μείωση των ποσοστών γεννήσεων απειλεί επίσης τους κλάδους εκείνους των οποίων η ανάπτυξη εξαρτάται από την αύξηση του αριθμού των καταναλωτών.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος θα χρειαστούμε μεγάλες αυξήσεις στην παραγωγικότητα και μια καλύτερη μεταναστευτική πολιτική. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα που δεν μπορεί παρά να έχει και σύνθετες λύσεις.
tων Nicolas Rapp και Matthew Heimer
